ขอนำมาลงเป็นตัวอย่าง 50% นะคะ
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
บทที่ 2 (1)
โอเรออนเน่พยักหน้า แต่แววตาท่าทางเหมือนจะ แตกตื่นตกใจที่ดูราวกับ กำลังพยายามที่จะซ่อนมันเอา ไว้ให้มิดชิดเช่นกัน
หันไปจับตามองความเคลื่อนไหวรอบๆ ตัว
อลันกับไมเคิล ..เก็บปืนพกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนฟรังซัวร์ลุกขึ้นมาปัดชุดลำลองราคาแพงแต่ยังคง เดินกระเผลกๆ เพราะอาการระบบที่ล้มไปก้นจ้ำเบ้า .. เจ็บราวกับถูกม้าถีบเลย
"ท่านดยุคโลเร็ง และบุตรชายของเขา ท่านเอิร์ล เกรกอรี่ .. ล่าสุดท่านมาร์ควิสเจโรมี่ที่ครองปราสาทอยู่ ที่แคว้นลีมูแซ็ง .. ท่านเป็นทายาทจากบุตรคนไหน?"
ประโยคหลังเงยหน้าขึ้นถามดาม่อน ที่ลุกขึ้นยืน เรียบร้อยแล้วและกำลังส่งมือมาเพื่อที่จะช่วยออนเน่ให้ ลุกขึ้นบ้าง
"ชื่อที่คุณกล่าวมานั่นมันคือชื่อปู่ของปู่ของปู่ทวด ของประธานบริษัท เจ้าของสายการบินที่คุณกำลังคุย ด้วยอยู่ตรงนี้นะครับคุณผู้หญิง" ฟรังซัวร์ที่ปากเปราะ ที่สุดในกลุ่มนั่นแหละกล่าว
"แล้ว..ไอ้รายชื่อเหล่านั้นหาได้ง่ายดายจะตายไป ในวิกิพีเดียน่ะ"
"อะไรคือวิกิพีเดีย? อะไรคือปู่ของปู่ของปู่ทวด!!"
ดวงตากลมโตกระจ่างใสฉายแววตกใจและว้าวุ่น อย่างปิดไม่มิดแล้วทีนี้
โอเรออนเน่อดไม่ได้ที่ยกมือขึ้นมากุมหน้าอก
บ้าจริง!! นี่ข้าท่องคาถาอะไรผิดไปอีกแล้วหรือนี่!
"คุณบาดเจ็บที่ตรงไหนหรือเปล่า?"
เจ้าของดวงตาสีม่วงถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางหวาด ผวาว้าวุ่นของออนเน่แล้วเขาเข้าใจไปผิด
ศีรษะสวยใต้กลุ่มผมยาวตรง .. กับหมวกรูปทรง ประหลาดส่ายไหวดิกๆ
ดวงตาสีเขียวคู่กลมโต จ้องเขาอย่างแทบจะไม่ กระพริบ ปากขมุบขมิบน้อยๆ ที่แทบจะไม่สังเกตเห็น
เปรี้ยง!! ครึน!! เปรี้ยงๆ
จู่ๆ ก็มีเสียงกัมปนาถราวฟ้าผ่า
อ่อ ... ใช่ .. ก็ฟ้ามันก็ผ่าลงมาจริงๆ นั่นล่ะ
แต่ว่านี่มันฤดูร้อนนะ .. แล้วบริเวณนี้ก็ไม่ได้มีเค้า หรือทีท่าใดๆ ว่าจะมีพายุฝนหลงฤดูมา
ต้นไม้ในป่าบริเวณใกล้ๆ นั่นมีหลายๆ ต้นที่กิ่งหัก ร่องแร่ง บางต้นมีควันขึ้นกรุ่น โชคดีอย่างน่าอัศจรรย์ ชะมัดที่มันไม่ยักมีประกายไฟเกิดขึ้นมาเลยสักต้น?!?
"อากาศดูแปลกประหลาดมาก ดาม่อน ผมว่าเรา น่าจะรีบออกไปจากที่ตรงนี้กันดีกว่า" อลันเสนอ
ฟรังซัวร์หันซ้ายหันขวาเลิ่กลั่ก ในขณะที่ไมเคิล กวาดตามองรอบตัวอย่างระแวดระวังภัย
คนที่ดูจะใจเย็นที่สุด นิ่งที่สุดก็น่าจะเป็นเขานี่ละ
"นายนัดเหยี่ยวที่จะมารับเราไว้ที่ไหน?"
เหยี่ยวที่เขาว่านี่ก็คือชื่อเล่นของเฮลิคอปเตอร์รุ่น ใหม่ล่าสุดที่เขาเพิ่งสอยมาได้ไม่นาน
"เราคงต้องย้อนกลับเข้าในเมืองกันครับ ที่นี่ไม่มี ที่จอด ผมนัดให้ไปรับบนดาดฟ้าที่โรงแรมในเครือของ เรา"
ประธานบริษัทหนุ่มกวาดตามองรอบๆ ตัวชั่วแว่บ คิ้วมุ่นนิดๆ อย่างสงสัยแต่ก็ยอมตัดสินใจเฉียบพลัน
"งั้น .. คงช่วยไม่ได้ละสิ"
คนตัวสูงสง่าทำเสียงงึมงำก่อนก้มตัวลงมา
"ขอโทษนะครับคุณผู้หญิง"
ร่างเล็กปลิวหวือขึ้นสู่อ้อมกอด ออนเน่ตกใจผวา เกาะยึดสาบเสื้อเชิ้ตของเขาเอาไว้แน่น ..กลัวตก..งง..
ไมค์ผู้ที่เคร่งขรึมพูดน้อย .. แต่ต่อยหนักที่สุดเป็น คนเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้ อลันเดินไปก้มเก็บมือถือ ที่ปาไปฝากกับอ้อมกอด ของก้อนหินก้อนใหญ่ได้อย่าง แม่นยำ
เลขาฯหนุ่มส่ายหัว เสียดายมือถือรุ่นใหม่ที่เพิ่งจะ ถอยมามาดๆ ใจจะขาดแล้ว
วางร่างเล็กๆ ยัดเข้าสู่ห้องผู้โดยสารที่กว้างขวาง โอ่อ่า แต่ออนเน่ยิ่งจะผวาแตกตื่น..ยึดคอเสื้อเขาเอาไว้ มั่น
"ไม่เป็นไรครับ เราไม่ได้คิดจะทำร้ายหรือคิดไม่ ดีอะไรกับคุณ" ดาม่อนค่อยๆ ปลดมือหญิงสาวตาแป๋ว ออกพร้อมกับพยายามผลักก้นให้ออนเน่ .. เขยิบตัวชิด เข้าไปข้างใน
.. กลิ่นสมุนไพรหอม..อบอวลประหลาด ..
ไม่น่าจะเป็นน้ำหอมน้ำปรุงที่เขาคุ้นเคยจากสาวๆ ในสังคมชั้นสูงมาทุกยี่ห้อนี้ที่พวกหล่อนใช้กันเลยนะ
แต่ว่ามันก็ไม่น่าใช่น้ำหอมราคาถูกที่มักจะมีกลิ่น ฉุน .. แสบจมูกเหล่านั้น
กลิ่นนี้มันหอมละมุนอ่อนๆ ..
ที่แย่คือ .. มันดันมีเสน่ห์ต่อเขาดีชะมัด!!
แต่ ..
"ไม่ค่ะ มายลอร์ด .. คือ .."
"ที่นี่อันตรายเกินกว่าที่พวกเราจะปล่อยคุณทิ้งไว้คนเดียว" น้ำเสียงเหมือนเอือมระอา ติดจะเย็นชานิดๆ
"ผมมองไม่เห็นว่าคุณนั่งรถมาจากทางไหน และ กำลังจะไปไหน ไม่ต้องกังวล ที่นี่ห่างจากตัวเมืองมา ไม่ไกล คุณคงจะมีเวลาอดทนกับพวกเราได้ไม่นาน"
แตะรับ Link เพื่อโหลดเล่มเต็มได้ที่รูปภาพของแต่ละเรื่องนะคะ สู้ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น