ขอนำมาลงเป็นตัวอย่าง 50% นะคะ
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
บทที่ 2 (2)
"นายอย่าใช้น้ำเสียงเย็นชานักซี ดาม่อน"
ฟรังซัวร์เจ๋อ ชะโงกหน้าไปดูข้อเท้าของแม่สาว แปลกหน้าว่าจะบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าแต่ก็งง
สงสัยว่าทำไมมันจึงดูใหม่เจี๊ยบ .. แถมทั้งยังไม่มี ร่องรอยฝุ่นรอยถลอกบนรองเท้าให้เห็นเอาซะเลย
ยี่ห้อก็ไม่มีแหะ แต่ฝีมือปรานีตเฉียบมากเลย
ช่างฝีมือคนไหนตัดเย็บให้หล่อนใส่กันหว่า?
"ผมฟรังซัวร์ นั่นอลัน ส่วนตาใบ้ที่ขับรถให้เราอยู่ นั่นชื่อไมเคิล เป็นอเมริกัน และเจ้าของรถคือดาม่อน คุณรู้จักเขาแล้ว แล้วคุณชื่ออะไร?"
นายจอมจุ้นแนะนำตัวเองง่ายๆ ไร้พิธีรีตรอง
"โอเร .. โอเรออนเน่ มาเฟียสค่ะ จะเรียกข้าสั้นๆ ว่าออนเน่ก็ได้ .. ยินดีที่ได้รู้จักเหล่าสุภาพบุรุษทุกท่าน" ออนเน่พยักหน้าทักทายให้แก่ฟรังซัวร์เล็กน้อย โดยที่ ไม่ยินยอมจะมองไปที่เจ้าของกล่องเหล็ก ที่มนุษย์ชาย ในที่นี้เรียกว่ารถสักเท่าไร
"เราไม่เห็นรถคุณ คุณเกิดอุบัติเหตุก่อนที่จะมา เจอพวกเราหรือ? เอ๊ะ หรือว่าถูกโจรปล้น!!"
คนช่างสงสัยก็สันนิษฐานไม่เลิกรา เพราะหากดู จากรูปร่าง หน้าตา ผิวพรรณของสาวน้อยปริศนาผู้นี้ บวกกับชุดเสื้อผ้าที่สวมใส่แม้ไม่มียี่ห้อแต่เจ้าพ่อแฟชั่น อย่างเขาก็แน่ใจว่ามันมีแต่ของดีๆ
โอเรออนเน่ตาโต ..นึกหวาดกลัวต่อความช่างซัก ช่างถาม ช่างสงสัยของมนุษย์ผู้ชายผิวขาวหน้าซีดคน นี้มากซะจริง
จะให้ตอบว่าไง
ก็ไม่ได้พกอะไรติดตัวมานอกจากคฑาและ!!
โอ้ยแย่แล้ว! นี่ข้าทำคฑาเวทมนต์หล่นหายที่ไหน มันไม่ได้อยู่ในมือข้ามานานเท่าไรแล้วนี่? อุ้ย!! หรือว่า น่าจะลืมเอามันมาด้วยหรือเปล่า?
โธ่..ใช่แล้ว เดี๋ยวนะ ขอทบทวนความทรงจำนิดสิ
สวมหมวก ใส่รองเท้า เอาตำราเก็บเข้าไว้ที่ชั้น เดินกลับไปเปิดกระเป๋า เช็คการ์คเชิญงานปาร์ตี้ที่จะ ต้องไปกับยัยมิคาเอลเพื่อนซี้ .. ยิ้มนิดๆ .. ปิดกระเป๋า ท่องคาถา
โอ้ย!! บ้าบอ .. คอระฆัง!!
นี่ข้าลืมคฑาทิ้งไว้บนโต๊ะจริงๆ นั่นแหละ!!
งั้นก็เป็นอันว่าต่อไปจะท่องคาถาใหญ่ๆ ที่จะไว้ใช้ ป้องกันตัวอะไรไม่ได้แล้วสิตอนนี้
ดีนะ!! .. ที่ยังพอมีคาถาหายตัวได้ติดตัวไว้
แต่แน่ใจนะว่าจะไม่พาตัวเองไปผิดที่อีกอ่ะ?
เพราะตะกี้ก็พยายามจะท่องพาตัวเองหนีหาย แต่ ไหงกลับได้เป็นสายฟ้าผ่า .. ฟาดลงมาเปรี้ยงๆ!?
"ข้าเองก็ไม่เห็นรถม้าของพวกท่าน!!"
"รถม้า?" ฟรังซัวร์ตาปริบๆ ในขณะที่ดาม่อนเงย หน้ามาขมวดคิ้ว .. สมองรีบประมวลผล
"เห็นไหมดาม่อน สาวน้อยคนนี้รู้วิธีเรียกอารมณ์ ขันได้ดีกว่านายซะอีก .. ใช่ไหม? ใช่ป่ะอลัน"
คนชมเองก็ยังจะ .. งง
"ทำไมต้องใช้รถม้า ในเมื่อเรานั่งอยู่ในลีมูซีน?"
อลันที่ตามเข้ามางงด้วยช่วยตั้งคำถาม
"พวกท่านหมายถึง .. แคว้นลีมูแซ็งหรือ? ใช่ค่ะ ข้าก็กำลังจะไปที่นั่น" มีความยินดี..ดีใจอยู่ในน้ำเสียง อย่างปิดไม่มิด ... หากแต่ ...
"ที่นี่ .. อยู่ห่างไกลจากลีมูแซ็งอะไรนั่นตั้งหลาย ไมล์เลยนะคะที่รัก ที่นี่ประเทศอังกฤษ..ไม่ใช่ฝรั่งเศส แถมตอนนี้แคว้นนั้นมันไม่มีแล้วนี่?"
ฟรังซัวร์ .. นายโหดร้ายอ่ะ!! (อลันคิดในใจ)
"ไม่นะ .. มายลอร์ด!!" ดวงตาสีเขียวมรกรตเบิกกว้าง
"ก็เมื่อกี้..พวกท่านพูดถึงลีมูแซ็ง .. เมืองนั่นเป็นที่ ตั้งของปราสาทของท่านไม่ใช่หรือ?" มองตรงไปยัง ร่างของเจ้าของดวงตาสีม่วงเข้ม
"ใช่ แต่พวกเรา .. ผมหมายถึงบรรพบุรุษรุ่นหลังๆ ของสกุลเราบางส่วนได้อพยพย้ายตัวเองมาอาศัยอยู่ที่ ประเทศนี้ตั้งนานหลายร้อยปีแล้วล่ะที่รัก แล้วปราสาท นั่นผมจะกลับไปดูแลมันทุกปีในอีกไม่กี่วันข้างหน้า"
งงตัวเองอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมต้องอธิบายอะไร ให้แก่เจ้าของดวงตาตัดเพ้อต่อว่า ..ของสาวน้อยแปลก หน้าคนนี้ด้วยหว่า?
"ลีมูซีนที่ผมพูดถึงคือรถคันนี้" อลันพูดขึ้นบ้าง
"เขาเป็นเจ้าของ"
ฟรังซัวร์ปุ้ยใบ้ไปทางดาม่อน .. จากกิริยาอาการ เพื่อนทุกคนในรถต่างก็รู้ดีว่าบัดนี้ เจ้าหมอนี้กำลังรู้สึก สนอกสนใจในตัวสาวปริศนา .. และท่าทางเขาจะชอบ เด็กผู้นี้จนออกนอกหน้าซะแล้วสิ
"ที่ที่พวกเราจะไปกันนี่ ก็เป็นปราสาทของเขาอีก ที่หนึ่งนะ แต่เป็นปราสาททางเหนือที่จะติดกับสก๊อต"
โอเรออนเน่ไม่ได้สนใจฟังเพราะมัวแต่ว้าวุ่นวาย
งั้นก็ต้องเป็น ... 'เจอโรเม่'ส์ ลีมูแซ็ง'
โอ้มายลอร์ด!! นี้ข้าเผลอท่องคาถาผิดเป็น
'เฌโรม'ส์ ลีมูซีน' หรอกหรือ!?
โอ้ย!! ไม่นะ .. ถึงว่าสิ!!
นี่ข้าข้ามเวลามาไกลขนาดนี้ได้อย่างไรหนอ?
ดะ .. เดี๋ยวนะ .. ตั้งสติซิที่รัก
เจ้าต้องพาตัวเองออกไปจากที่นี้ให้ได้ก่อนนะ
ด้วยคาถาไหนดีล่ะ?
แตะรับ Link เพื่อโหลดเล่มเต็มได้ที่รูปภาพของแต่ละเรื่องนะคะ สู้ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น