ขอนำมาลงเป็นตัวอย่าง 50% นะคะ
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
บทที่ 3 (1)
โอ้ย!..ตื่นเต้น โอ้ย!..ตกใจ นึกอะไรไม่ออกเลย
เสียงสามหนุ่มนี่คุยเรื่องอะไรกันน่ะ?
อ้อ.. เขากำลังปรึกษากันว่าหล่อนหลงทาง ..
ใช่...ใช่แล้วเจ้าหลงทาง แถมหลงเวลามาอีกด้วย ล่ะจ่ะโอเรออนเน่!!
เอาไงดี? .. หนีดีกว่า
เดี๋ยวนะ ก่อนที่เจ้าจะไป..ก็ควรต้องร่ายคาถาให้ คนพวกนี้ลืมเรื่องของเจ้าซะก่อนสิ
คาถาไหน? ... คาถาไหนล่ะ?
อุ้ย!! ..ง่าย.. คาถานี้ป้าออโรน่าเพิ่งจะสอนมาก่อน ที่ท่านจะแวะไปเยี่ยมป้าแพนโดร่า ที่กรีซเมื่อสัปดาห์ที่ แล้วไง
เริ่มจาก .... อะไรนะ .... อ่อ ...
โอม .. ละหลง..งง..งวย
แม่มดสาวสวย ดักแมวด้วยปลา
ยอยักษ์คึกคัก .. อุ้มหมาปั๊กไปซื้อมาม่า
ขอให้พวกเขาจงงงงวย ..
ขอให้ลืมหมดด้วยว่าข้าเป็นใครมาก่อนหน้า
โอมมมม มะเรื่อง..มะรืน .. ขอให้จงลืม ..
จังหวะเดียวกับที่เงยหน้าไปมองเห็นตัวเองในกระจกเงา .. ที่แปะประดับอยู่บนจอทีวีขนาดเล็กในซาลูน นั้นแป๊ะๆ ด้วยความที่ประหลาดใจไม่เคยเห็นกระจกที่ ไหนช่างชัดแจ๋ว..กระจ่างใสเช่นนี้มาก่อน ..
และแล้วแม่มดอ่อนหัดโอเรออนเน่จึง .. ท่องว่า ..
อ๊ะ! ... นั่นมันตัวข้านี่นา?
แต่ .. ห๊ะ!!
ดะ ... เด๋วนะ!!
ตะกี้นี้ข้าท่องคาถาไปว่าอะไรนะ!!?
(ม้ายยยยยยยทันแระ!!)
ปุ้ง!!! ...
ควันสีฟ้าน้ำทะเลปรากฏขึ้นโขมง คลุ้ง ตามด้วย เสียงแก้วเสียงกระจกก็ลั่น ..
เปรี๊ยะ!! เปรี๊ยะ!! เปรี๊ยะ ..
ปัง!! .. ตึง!! ตึง! ตึงๆ!!
วะ .. วะ .. วั๊ย! .. ตายแล้ว!!
ออนเน่มองเห็นร่างทุกร่างสั่นสะเทือน โคลงเคลง หมุนพลิกตลบหกคะเมนตีลังกากันอยู่ภายใน .. เอิ่มมม เรียกว่ากล่องเหล็กประหลาดที่กรุเต็มไปด้วยเบาะหนัง หนานุ่ม แต่ว่าในสถานการณ์แบบนี้ดูเหมือนว่าเจ้าเบาะ เหล่านั้นมันจะช่วยได้ไม่มากเท่าไร
แต่ถึงอย่างไรออนเน่ยังรู้สึกว่า ตนเองปลอดภัยดี ภายใต้อ้อมกอดแน่นหนาและปกป้อง
ซึ่งมันคงจะยังไม่มากพอ เพราะต่อให้ดาม่อนจะ ระมัดระวังตามชาตญาณ ที่ถูกปลูกฝังตามสายเลือด ขุนนางเก่าแก่ว่าบุรุษต้องดูสตรี แต่ออนเน่ก็ยังอุตส่าห์ ผงกศีรษะขึ้นมาดูหายนะที่ตนก่อ จนมันชะโงกทักทาย ขอบมินิบาร์ ที่ไว้แช่ไวน์ขวดโปรดของฟรังซัวร์เข้าให้ จนได้
โป๊ก!!
โอ้ย!!
และแล้วสติทุกอย่างของแม่มดตัวป่วนก็ดับ .. วูบ
"ทำไมนายไม่ลงประกาศตามหาญาติของ.. เขา เรียกตัวเขาเองว่าอะไรนะ .. ฉันลืมแล้ว?"
"ออนเน่ .. โอเรออนเน่" เสียงทุ้มดุ..ตอบกลับมา ด้วยน้ำเสียงเฉยเมย ทั้งยังจะไม่ได้เงยหน้ามาจากข่าว ที่อ่านอยู่ในแท็บเล็ทรุ่นกว้างบางเฉียบราวกระดาษ
"เออใช่ ชื่อเขาคล้ายชื่อของกลุ่มดาวนายพราน"
ฟรังซัวร์สรุปงุ้งงิ้ง
"แต่นายยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะว่าทำไมเราจึงยัง ไม่ประกาศตามหาญาติเขาเสียที?"
"นายไม่เห็นหรือว่าเด็กนั่นฟื้นขึ้นมาแล้วจำตัวเอง ไม่ได้?"
"นั่นสิ" เจ้าของตาสีฟ้า นึกทบทวนความทรงจำที่ เด็กสาวหมดสติไปเพียงไม่นานคนนั้นตื่นขึ้นมาแล้วดันจำอะไรไม่ได้ ... จำพวกเขาไม่ได้ไม่สำคัญ
แต่ที่สำคัญมันดันคือ .. หล่อนจำตัวเองไม่ได้นี่สิ!! คือปัญหา ..
"แล้วไง?"
ทำตาใสแจ๋ว แต่ดาม่อนรู้ดีอยู่แล้วว่าเขากำลังถูก เพื่อนผู้เซ้าซี้คนนี้กวนประสาท
นิ้วแตะเบาๆ ลงบนแท็บเล็ทนั่นแหละ
"อลัน .. นายเข้ามาที่นี่หน่อยสิ"
"ทะ..ทะ ทำไมนายจึงใจร้ายงี้ล่ะ!!"
ฟรังซัวร์ทำท่ายกมือมาเป็นผู้หญิงกรีดน้ำตา
"ผู้ชายเย็นชา!!"
ไม่ถึงอึดใจ หลังเสียงเคาะประตูอลันก็ก้าวเข้ามา
"คุณมารบกวนอะไรเจ้านายของผมอีกล่ะ แฟร็ง"
เห็นตัวปัญหาแล้วสินะ
"เรากำลังจะมาปรึกษากันเกี่ยวกับ .. แม่สาวน้อย ปริศนานั่นอยู่ต่างหากล่ะ" เริ่มจริงจัง
"ครับ" อลันตอบมาแค่นั้นแหละ
แตะรับ Link เพื่อโหลดเล่มเต็มได้ที่รูปภาพของแต่ละเรื่องนะคะ สู้ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น