ขอนำมาลงเป็นตัวอย่าง 50% นะคะ
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
บทที่ 4 (1)
"แล้วเรื่องลีมูซีนที่จู่ๆ ยางแตก ..ในห้องผู้โดยสาร ที่เรานั่งกันมันระเบิดเองได้นั่นล่ะ? ช่างเขารายงานมา กลับมาหรือยัง?" ดูเหมือนนายจอมตื้อเพิ่งนึกขึ้นได้
"ช่างดูแลพิเศษที่ประจำรถ เขาก็ค้นหาไม่พบถึง สาเหตุอะไรเลยเช่นกันครับ"
"หรือว่า .. จะเป็นเอฟเฟคจากอุกกาบาตพุ่งมาตก เหมือนที่มันเคยไปตกที่รัสเซีย เมื่อกลางกุมภาปีก่อน หรือเปล่า? นายได้โทรเช็คกะนาซ่าหรือยัง?"
จินตนาการไกลไปโน้นเลยแหระ
"มันไม่น่าจะถึงขนาดนั้นหรอกน่าดาร์ลิ้ง!! เพราะ ถ้ามี ข่าวก็คงต้องลงกันสนุกสนาน..ลั่นทุกสื่อแล้วล่ะสิ และเราคงได้รู้กันตั้งแต่วินาทีแรก ที่ตะกายกันออกมา จากเจ้าถุงลมนิรภัยเหล่านั้นแล้วล่ะครับ"
อลันกลอกตา .. ดาม่อนกุมขมับ
"เขา .. อยู่ไหน?"
คำถามที่ดูเหมือนจะเป็นคำติดปากที่คนถามเองก็ คงไม่ทันจะรู้ตัวทุกครั้ง ยามที่ยื่นส่งสูทสุดเนี๊ยบให้แก่ พ่อบ้านผู้ดูแลปราสาทกลางไร่องุ่น ที่อดีตเคยเป็นส่วน หนึ่งของแคว้นลีมูแซ็งต้องนำไปเก็บทุกบ่าย หลังจาก เลิกงานกลับมาจากบริษัทที่ตั้งในตัวเมือง
ฟรังซัวร์เดินไปนั่งแหมะบนโซฟาทรงหลุยส์ เพื่อ ที่จะรอรับถ้วยน้ำชากระเบื้องเคลือบลายสวย อยู่อย่าง สบายอกสบายใจ ในขณะที่ตาสีฟ้ามีประกายพราว ขำ ขณะเดียวกับที่อลันเดินหอบอุปกรณ์ต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง กับการทำงานตรงไปยังห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม
ปิดท้าย ตามมาด้วยไมเคิลที่ข้อมือยังคงพันแผล เนื่องมาจากอุบัติเหตุเมื่อคราวที่ลีมูซีนมันระเบิดตัวเอง
"อยู่ในครัวขอรับ .. นายท่าน"
คำตอบรับที่สุภาพ อกผาย ไหล่ตึง เชิดหน้ามั่นใจ ภายใต้เสื้อผ้าชุดหัวหน้าคนรับใช้เรียบ เนี๊ยบ กริบของ คนรับใช้ชายชรา
"ท่านต้องการจะเรียกหาคุณหนูหรือเปล่า?"
"ไม่" เดินไปหย่อนร่างนั่งหลังโต๊ะทำงานตัวยักษ์ ที่ทำจากไม้มะฮอกกานี่แกะสลักลวดลายโบราณ
หัวหน้าคนรับใช้วางถ้วยชาหอมกรุ่น กับแซนวิซ คาร์เวียร์พอดีคำ ประดับประดาหน้าตาหรูหรา ที่เพิ่งรับ มาจากสาวรับใช้วัยรุ่นอีกทอดหนึ่ง
"เขาทำอะไรอยู่" ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มก้มลง ยังเครื่องคอมพิวเตอร์เพื่อที่จะเริ่มทำงาน นั่นจึงไม่อาจ จะมองเห็นใบหน้าอันปุเลี่ยนๆ ของพ่อบ้านชราที่ปกติ ธรรมดามักจะเป็นผู้ที่มีใบหน้าสงบนิ่งเฉย อย่างกับจะ ไม่เคยมีสิ่งใดเลยที่จะมาทำลายสติชายสูงวัยลงได้
"ครับ .. คือว่า .. นายท่าน"
จะตอบว่าไงดี? .. ระหว่าง
เด็กสาวในอุปการะของเจ้านาย กำลังตั้งอกตั้งใจ จะทำลายล้างห้องครัว หรือว่าจะตอบว่าแม่สาวน้อยนั่น กำลังจะปรุงยาพิษให้นายหนุ่มรับประทานกันดี?
"คุณหนูเธอคงกำลังคิดหาวิธีปรุงอาหารอย่างไร ให้ ... เอิ่ม ... คือ?"
ดาม่อนละมือ เอียงหน้ามาขมวดคิ้วมอง
เอ็ดเวิอร์ดหันไปมองสบตาสีฟ้าสดที่เต้นระริกๆ ที่ วันนี้เขาดูจะสงบปากสงบคำดีเป็นพิเศษเกินไปหน่อยสิ
"อาหาร? ..ให้ผมหรือ?"
เจ้านายหนุ่มเดาง่ายๆ .. ในรูปแบบคำถาม
และพ่อบ้านก็มีอาการปาดเหงื่ออย่างเห็นได้ชัด
"เธอว่าท่านชอบดื่มกาแฟ" อ้อมแอ้มไปก่อน
"หรือ?" .. อืมมมมม .. ฟังดูน่าสนใจดี
จากจะเริ่มลงมือทำงานก็เลยเปลี่ยนใจ
มีกลิ่นกาแฟหอมโชยมาจริงๆ เมื่อเขาก้าวเท้ามา จนใกล้จะถึงห้องครัว
ไหน..เอ็ดเวิอร์ดบอกว่าหล่อนกำลังจะทำอาหาร?
"ขะ .. คุณหนู! ไม่ค่ะ!! .. อย่าทำอย่า..ง ... อุ้ย!!"
ดาม่อน ที่ยืนมองผ่านประตูปราสาทหินแบบเก่า แก่แต่เดิมที่ยังเป็นประตูไม้หนาหนักเปิดกว้างไว้เข้าไป ทีท่าเสมือนว่าเขาเดินผ่านมามากกว่าจะใช่ผู้ที่จะจงใจ เดินตรงมาทางนี้
มองเห็นหล่อนแล้วล่ะ
ร่างเล็กกระจ้อยแต่สวยสมส่วน ยืนงุนงงจ้องมอง กะทะที่ตนถืออยู่ในมืออย่างสงสัย ก่อนจะหันซ้ายหัน ขวาเหมือนว่าจะมองหาอะไร สุดท้ายก็เงยหน้า ตาโต
มันจังหวะเดียวกันกับที่หญิงชรา หัวหน้าคนครัว นั่นเองล่ะ ที่เป็นผู้เห็นความเคลื่อนไหวของเขาก่อนใคร หันมาตาเบิกกว้าง ก่อนจะรีบเดินก้มหัวทักทายเจ้านาย หนุ่มเพื่อจะมารอรับคำสั่ง ทำให้ดาม่อนต้องหันมาพยัก หน้าตอบหญิงรับใช้ชรา ก่อนจะดูว่ายัยแม่สาวตัวป่วน นั่นกำลังมองหาอะไร
"น่ะ .. นายท่าน ต้องการจะรับอะไรหรือเจ้าคะ?"
ประหม่า ตกใจเลยถามไปตะกุกตะกัก
ก็ร้อยวันพันปี เจ้านายผู้นี้ไม่เคยจะก้าวเท้ามายัง ดินแดนศักดิ์สิทธ์ของนางเลยสักทีนี่นา เลยจึงเกรงว่า น่าจะมีอะไรผิดปกติ?
แต่คนที่ตกใจยิ่งกว่าใคร กลับกลายเป็นสาวน้อย ร่างจ้อยใบหน้าเบื้อนแป้งลายพร้อยเป็นทาง ที่มือหนึ่ง ถือกะทะ อีกมือยกขึ้นมาปิดปากจิ้มลิ้มกั้นเสียงอุทาน และจ้องมองมายังเขาด้วยตาคู่สีเขียวกระจ่างใสโตๆ
แตะรับ Link เพื่อโหลดเล่มเต็มได้ที่รูปภาพของแต่ละเรื่องนะคะ สู้ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น