ขอนำมาลงเป็นตัวอย่าง 50% นะคะ
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
บทที่ 6 (1)
ตกบ่ายในหลายวันถัดมา หลังเลิกงานจากบริษัท สาขาที่รองแค่จากสาขาใหญ่ในชิคาโก ก็บินตรงกลับ มายังปราสาทที่ทายาทสายตรงยังต้องคอยดูแลสมบัติ ที่ตกทอดกันมาและเขาแวะมาดูแลทุกปีหากมีเวลาว่าง
ยื่นสูท
"คุณหนูออกไปเดินเล่นชายป่า ..ยังไม่กลับขอรับ นายท่าน" รีบรายงานเพราะรู้ดีว่าจะมีคำถามอะไรเป็น คำแรกด้วยน้ำเสียงภูมิใจที่รู้ใจเจ้านายได้ดี
ดาม่อนขมวดคิ้ว
"ไปเดินเล่นที่ในป่าอีกแล้วหรือ?"
"ขอรับ แม่ครัวมาเรียบ่นเหงานิดหน่อยแต่ดูว่าจะ โล่งใจมากกว่าที่อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ของนางจะปลอด ภัยไปสักวันละชั่วโมงสองชั่วโมง"
"เขาไปเดินเล่นนานขนาดนั้นทุกวันเลยหรือ?"
ปลดเนคไทน์ยื่นส่งให้แม้ใบหน้ายังนิ่ง แต่หัวหน้า คนรับใช้แน่ใจว่าเจ้านายน่าจะรู้สึกไม่สบายใจ
"นายท่านสบายใจ ไม่มีอะไรที่ต้องน่าเป็นห่วง"
น้ำเสียงของชายชราเปลี่ยนไปแปลกๆ เหมือนจะ กลายไปเป็นได้อีกคนละคน
"ดูแลให้ดี"
คำสั่งเป็นเสียงขรึม ดุ เย็นชายิ่งกว่า
"หลายวันมานี่ ฉันได้กลิ่นของเจ้าหมอนั่น"
"วางใจได้ขอรับ .. นายท่าน"
ก้มศีรษะรับรองเคร่งขรึมดูจริงจังและดุดัน
แน่นอนสิ ศัตรูของเจ้านายก็ย่อมจะหมายถึงศัตรู ข้าทาสผู้จงรักภักดีอย่างเขาเช่นกัน!! (ถ้านั่นจะใช่นะ)
และวินาทีถัดมาชายต่างวัยทั้งคู่ .. ก็รู้สึกขนลุกซู่
เอ็ดเวิอร์ดหันขวับ รวดเร็วเกินธรรมดาที่ชายชรา ปกติจะเคลื่อนไหวได้ในท่าทีขยับตัว .. เตรียมพร้อม
ตึงๆๆๆๆ ... ตึกๆๆๆ ... ปัง!!
เสียงสุดท้าย .. เป็นเสียงของใครบางคนวิ่งสะดุด ชนอะไรบางอย่างที่เขาเดาเอาล่ะว่า..น่าจะเป็นเก้าอี้?
"อั๊ย! เจ็บอ่ะ ขอโทษนะจ๊ะคุณเก้าอี้ พอดีฉันกำลัง รีบน่ะค่ะ" ต้นสาเหตุเดินกระเผลกเข้ามาน้ำตาปรอย
อืม!! ใช่เก้าอี้จริงๆ .. ดาม่อนเลิกคิ้ว พยักหน้าให้ รางวัลตัวเองที่เดาได้ถูกต้อง
"อุ้ย!! ดาม่อนคะ .. ดูสิว่าฉันเก็บตัวอะไรมาได้"
เจ้าของชื่อปรายตา..มองเจ้าของดวงตาใสแป๋ว หู ตั้ง จมูกเปียกแหลมเปี๊ยวและพู่หางสีเงินยวงที่ส่ายไหว ไปมากระดิ๊กๆ ที่อยู่ในอ้อมกอดของหล่อนด้วยท่าทีที่ เย็นชามากกว่าที่จะเคยๆ เป็น
"นั่นมันไม่ใช่ชิวาว่า ตัวที่คุณเคยบอกว่าอยากจะ เลี้ยงสักกะหน่อยไม่ใช่หรือ"
"จำได้ว่า ยังไม่เคยพูดถึงชิวาวาอะไรนี่เลยนี่นา? หรือ .. เขาจะหมายถึงไอ้ตัวบ่าวๆ เผ็ดๆ หรือเปล่าอ่ะ?"
พึมพำ งึมงำ..งงๆ กับตนเอง หากแต่กลับเงยหน้า มาเจรจากับท่านผู้มีอุปการคุณที่ยืนหล่อเหลา สง่างาม ราวขุนนางโบราณที่อยู่ตรงหน้าตาปรอย
"ฉันรู้ค่ะว่ามันเป็นลูกหมาป่า แต่ดาม่อนคะ ดูสิ"
อุ้มมันชูหรา ราวกับเด็กอวดตุ๊กตาหมีสีน้ำตาล
"มันมีขนสีเงินด้วยค่ะ ถึงแม้จะยังจำอะไรไม่ได้ แต่ฉันก็รู้ดีนะว่าหมาป่าสีเงินที่เป็นประกายสุกปลั่งแบบ นี้เราจะหาดูกันไม่ได้ง่ายนักหรอกค่ะ แล้วดูสิคะ นี่คุณ มองไม่ออกหรอกหรือว่ามันเชื่องขนาดไหน" ตื่นเต้นๆๆ
"งั้นคุณก็น่าจะรู้ดีน่ะสิ ว่าหมาป่าตัวนี้ไม่น่าจะใช่ หมาป่าธรรดา" มองตรงมาเครียดๆ
ส่วนเจ้าหมาสิ่งมหัศจรรย์ของแม่สาวน้อยนั่น มัน ก็ทำหูลู่ .. ส่งเสียงขู่ๆ เขาอยู่ในลำคอ
โอเรออนเน่สั่นศีรษะ..ไม่เข้าใจ แต่แน่ใจว่าครั้งนี้ เขาตั้งใจจะกระแหนะกระแหนหล่อนอยู่แน่ๆ
พอรู้ว่า จะสู้ความเย็นชาครั้งนี้ของเขาไม่ได้ก็ทำ ตาวาวๆ น้ำตาคลอขอความเห็นใจ
"ไม่ธรรมดา .. มันเป็นตัวจ่าฝูงหรือ?"
"อย่ามาทำเป็นตลกกลบเกลื่อนผมน่า .. ฟรังซัวร์ สอนวิชามารแบบนี้ให้คุณมาหรือ?"
ศีรษะใต้กลุ่มผมยาวตรง..สวย.. ส่ายด๊อกแด๊กอีก ครา กอดลูกหมาในอ้อมแขนตนไว้แน่น จนมันทำท่าว่า ตาเหลือก ตะกายแขนหล่อนคงเพื่อที่จะงับ..หาอากาศ หายใจ
"ไมเคิลต่างหากล่ะคะ"
"ถึงว่า .. มุกมันก็เลยไม่ค่อยจะตลก"
ดาม่อนประชดกลับมา..มองออนเน่ที่ยืนตาปริบๆ
เจ้าหมอนั่นมันแปรพรรคตั้งแต่เมื่อไร? ปกติทั้งคู่ ดูไม่ค่อยจะถูกกัน .. มันไม่ใช่หรอกหรือ?
แฮรรร่!!! กรรรรรร....
เจ้าตัวที่รอดชีวิตจากอ้อมแขนหล่อนมาได้เริ่มส่ง เสียงขู่เขาเหมือนจะร่วมด้วยช่วยกันเถียง
"ไม่เอาสิซิลเวอร์ ทำตัวดีๆ สุภาพ น่ารักๆ หน่อยสิ เจ้าของบ้านเขาจะได้สงสาร เห็นใจ จะได้ไม่ใจดำไล่ เราทั้งคู่ออกจากบ้านเขาไง"
นั่นล่ะคือสิ่งที่เขาอยากจะทำตอนนี้นั่นแหละ
"เอามันไปขว้างทิ้งข้างนอกไปน่า .. ออนเน่"
กัดฟันออกคำสั่ง
"ตัวนี้มันเป็นหมาป่านะคะ..ไม่ใช่ผ้าขี้ริ้ว คุณอย่า มาออกคำสั่งซี้ซั๊วซีคะ .. ดาม่อน!!" เงยหน้ามาดุเขาอีก
แตะรับ Link เพื่อโหลดเล่มเต็มได้ที่รูปภาพของแต่ละเรื่องนะคะ สู้ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น