ขอวางเนื้อหาเป็นตอนสุดท้ายแล้วค่ะ
พบกับเรื่องราวเต็มๆ ได้ที่ eBook นะคะแต่งจบแล้วนะ โหลดเลย!!
บทที่ 6 (2)
ให้ตายเถอะ!!.. ยัยแม่มดตนนี้นี่ท่องคาถาบทไหน น่ะ ทำไมถึงได้ไม่มีใครเห็นหายนะที่หล่อนชอบจะขยัน สรรหามาทุ่มใส่เขาซะบ้างเลย
"มันเป็นหมาป่า ธรรมชาติของมันก็ต้องอยู่ในป่า แล้วไอ้ตัวนี้มันก็ไม่ใช่จ่าฝูง ก็แค่โอเมก้างี่เง่าที่เข้ากับ ฝูงไม่ได้ตัวหนึ่งเท่านั้นแหละ" น้ำเสียงเขาติดจะหยิ่งๆ แถมดูถูกใส่เจ้าตัวที่หล่อนเอ็นดูราวชิวาว่านั่นเต็มที่
"ทำไม? .. น้ำเสียงคุณฟังดูเหมือนอิจฉาหมาป่าที่ น่ารักของฉันจังเลยคะ" ปกป้องสมบัติตนเต็มที่เช่นกัน
ดาม่อนทำกิริยาอาการ ปรายหางตา คล้ายจะทุ่ม ด้วยค้อนในตอนที่โอเรออนเน่พูดว่าหมาป่าของฉันน่ะ
"เลี้ยงไม่ได้" คำสั่งครั้งนี้ฟังดูเด็ดขาดและตัดจบ
"เอ็ดเวิอร์ด"
"ขอรับ นายท่าน"
"เชิญ ... เอามันออกไป" เน้นเสียงที่คำว่าเชิญ
หัวหน้าคนรับใช้ ... โค้งคำนับรับคำสั่งสง่างาม
ดาม่อนเดินตัวตรง หน้าตาเย็นชาเข้าห้องทำงาน ส่วนตัวอย่างตัดสินใจที่จะไม่สนใจความวุ่นวายที่กำลัง จะตามมา
หากแต่เอ็ดเวิอร์ดที่น่าสงสาร
"ปล่อยสิครับคุณหนู!!" ยื้อยุดกันสุดฤทธิ์
"ไม่อ่ะ ทำไมใจร้ายกันจังเลยล่ะ"
"ปล่อยเถอะครับ มันคงอยากไปวิ่งเล่นนอกบ้าน ชายป่า .. ที่กว้างๆ มากกว่า" ปะเหลาะ
"ไม่มัง .. ข้างนอกกลางคืนมันหนาวจะตาย มีแต่ คนใจร้ายใจดำเท่านั้นละที่ไม่ยอมสงสารมัน" .. บร้าาา .. นี่ฤดูร้อนนะครับ!! เอ็ดเวิอร์ดส่ายหัวในใจ หันไปมอง ทางห้องทำงาน..ที่ปิดสนิทเงียบไป.. แน่ใจว่าคนด่า ตั้งใจจะหมายถึงใครมากกว่า
"ด่าใครล่ะ!! ผมปล่าวนะ แค่รับคำสั่งมา ..อ้าว.. เฮ้ย!! คุณหนูก็ปล่อยมันเสียทีสิครับ รัดคอจนหมาตา จะปลิ้นแล้วล่ะน่ะ!!" .. เฒ่าเจ้าเล่ห์ยอมฉวยจังหวะนี้ละ
"อุ้ย! หรอ! หรอ? ไหนอะ? ..อ๊ะ!!..อ้าย! เอ็ดเวิอร์ด ทำไมขี้โกหกจังล่ะ!! เอาหมาเค้าคืนมาเดี๋ยวนี้นะ ..โถ.. ซิลเวอรรรรร์" เขย่งตัวแย่งหมาแต่ว่าหล่อนก็เตี้ยเกิ๊น!!
"คนใจร้าย!!" หันไปทำพิธีตะโกนใส่ประตูไม้แกะ สลักนั่นหนึ่งทีก่อนที่จะวิ่งตามพ่อบ้าน ที่เดินลิ่วๆ หิ้วคอ ชิวาว่าป่าตัวนั้นนำห่างออกไปไกลหลายก้าว
เสียงตึกตัก ตึงๆ ของฝีเท้าที่วิ่งห่างออกไป ทำให้ ร่างที่นั่งเท้าคางจนใบหน้าของผู้บริหารผู้หล่อเหลาสาวกรี๊ดทั่วทั้งเมือง มาบัดนี้ดูยู่ยี่ยุ่งเหยิงยับเยินจนเจ้าของ ต้องสะบัดศีรษะไล่ความงุนงงของอารมณ์ ที่ตนเองก็ เรียกได้ไม่ถูกเลยสักอารมณ์หนึ่ง ก็ตั้งแต่นับจากวินาที ที่เขาดันตัดสินใจรับหล่อนเอามาไว้ในอุปการะนี่ล่ะ!!
นี่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ..
เขาคงจะอุ้มหล่อนทุ่มทิ้งไว้ข้างทางที่น่าจะดีกว่า อุ้มหล่อนมาวางใส่ในรถเขาแน่นอนเชียวละ
นาฬิกาแขวนของเก่าโบราณหากทว่ายังคงรับใช้ บอกกาลเวลาอย่างเที่ยงตรง บ่งบอกว่าอีกสิบสองนาที จะเที่ยงคืน
ไฟฟ้าทุกดวงในห้องทำงานกว้างขวางดับพรึ่บ!!
หากแสงไฟจากจอคอมพิวเตอร์ก็ยังคงทำงานนิ่ง ราวปกติ .. เสียงหน้าต่างกระจกกว้างทรงโค้งคลาสิคที่ กรุไว้ตามความยาวของระเบียงโดนลมพัดตึงๆ เสียจน กระจกสั่น ก่อนจะมีบานหนึ่งที่เปิดราวกับถูกผลักผลั๊วะ ลมจากภายนอกพัดกรู จนแม้แต่ผ้าม่านสองชั้นอันหนา หนักลวดลายวิคทอเรียยังปลิวไหวราวกับใบไม้ มิใยที่ เจ้าของห้องจะยอมเงยหน้ามาดูความผิดปกติที่เกิดขึ้น รอบ ๆ ตัวแม้เพียงสักเล็กน้อย
ทันใดนั้น..จากปลายหน้าต่างก็ปรากฏเสียง..ฟิ้ว!!
และที่ต้นเสียงเกิดประกายจากแสงหนึ่งที่กระทบ สะท้อนจากแสงจันทร์เสี้ยวเหนือกรอบหน้าต่างทรงสูง
ประกายแสงพุ่งปลิว .. วิ่งเข้าสู่ร่างสูงสง่าที่ยังคง นั่งก้มหน้าก้มตาทำงานของตน .. มิสนใจ .. จนมันพุ่ง ผ่านเลยไปตกกระทบผนังหิน .. แล้วเจ้าวัตถุปริศนาก็ สลายหายไปในวิบนาทีเดียวกัน
หากแต่คมของเจ้าวัตถุนั่นก็ยังทิ้งรอยเฉียว เฉียด เข้าข้างแนวกรามแข็งแกร่งของดาม่อนไปจนส่งผลให้ ปากบาดแผลมีน้ำสีเข้มข้นเหนียวไหลซิบ
"หากคิดตั้งใจว่าจะฆ่าฉัน นายควรเล็งให้ต่ำกว่า นี้นะ..ไรอัน" วาจาฟังเยาะเย้ยแต่เฉยชา..ทั้งที่ยังจะไม่ เงยหน้า
"ไม่เอาน่า ดาม่อน..นายก็รู้ว่าถ้าฉันคิดจะฆ่าแกง กันจริงๆ มันก็ต้องใช้กระสุนเงินสิ"
คนตอบ .. ยืนสูงฉลูดพิงกรอบหน้าต่างไขว้ขาใน ท่วงท่าที่ยกปลายนิ้วมือตนเองมาพิจารณาเล่น
(สงสัยว่าน่าจะเขินที่ปาเฉียดเป้าไปซะไกล?)
เจ้าของใบหน้าที่ปรากฏบาดแผลเมื่อครู่ จู่ๆ เลือด สดๆ ที่ไหลซิบๆ ก็สลาย บาดแผลก็หายไปทันตา เหลือ ไว้เพียงแค่ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเฉกเช่นเคย
"นายมีธุระอะไร?" คำถามยังคงเย็นชา ปรายตา ไปมองที่ประตู เห็นเงาร่างขององค์รักษ์เดินกุมหลังคอ เข้ามา ตามหลังด้วยเอ็ดเวิอร์ดที่คงได้กลิ่นแขกผู้ที่เขา ไม่เคยคิดจะเชื้อเชิญ เพราะหมอนี่ก็มักจะพกพา..หน้า ด้าน..เดินเข้าเดินออกมาเสนออยู่เสมอนั่นแหระ
"มาแก้ข่าว ที่นายปากพล่อยบอกแม่สาวน้อยเมื่อ บ่ายนี้ไปไงว่าฉันเป็นแค่โอเมก้า หมาหัวเน่า..เข้ากะฝูง ไม่ได้" คนพูดกัดเขี้ยวตัวเองกรอดๆ
แตะรับ Link เพื่อโหลดเล่มเต็มได้ที่รูปภาพของแต่ละเรื่องนะคะ สู้ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น