.,,,,,.๐๏*"``M A E N G M O O M T A I T I A N G``"*๏๐.,,,,,. -->
แสดงบทความที่มีป้ายกำกับ มุมนี้มีนิยาย แสดงบทความทั้งหมด
แสดงบทความที่มีป้ายกำกับ มุมนี้มีนิยาย แสดงบทความทั้งหมด

วันอาทิตย์ที่ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560

🏰 แม่มดจอมรั่วมั่วยุคมาสะดุดรัก : บทที่ 6 (2) Last Sample

ขอวางเนื้อหาเป็นตอนสุดท้ายแล้วค่ะ 
พบกับเรื่องราวเต็มๆ ได้ที่ eBook นะคะแต่งจบแล้วนะ โหลดเลย!!

บทที่ 6 (2)


          ให้ตายเถอะ!!.. ยัยแม่มดตนนี้นี่ท่องคาถาบทไหน น่ะ ทำไมถึงได้ไม่มีใครเห็นหายนะที่หล่อนชอบจะขยัน สรรหามาทุ่มใส่เขาซะบ้างเลย
          "มันเป็นหมาป่า ธรรมชาติของมันก็ต้องอยู่ในป่า แล้วไอ้ตัวนี้มันก็ไม่ใช่จ่าฝูง ก็แค่โอเมก้างี่เง่าที่เข้ากับ ฝูงไม่ได้ตัวหนึ่งเท่านั้นแหละ" น้ำเสียงเขาติดจะหยิ่งๆ แถมดูถูกใส่เจ้าตัวที่หล่อนเอ็นดูราวชิวาว่านั่นเต็มที่
          "ทำไม? .. น้ำเสียงคุณฟังดูเหมือนอิจฉาหมาป่าที่ น่ารักของฉันจังเลยคะ" ปกป้องสมบัติตนเต็มที่เช่นกัน
          ดาม่อนทำกิริยาอาการ ปรายหางตา คล้ายจะทุ่ม ด้วยค้อนในตอนที่โอเรออนเน่พูดว่าหมาป่าของฉันน่ะ
          "เลี้ยงไม่ได้" คำสั่งครั้งนี้ฟังดูเด็ดขาดและตัดจบ
          "เอ็ดเวิอร์ด"
          "ขอรับ นายท่าน"
          "เชิญ ... เอามันออกไป" เน้นเสียงที่คำว่าเชิญ
          หัวหน้าคนรับใช้ ... โค้งคำนับรับคำสั่งสง่างาม
          ดาม่อนเดินตัวตรง หน้าตาเย็นชาเข้าห้องทำงาน ส่วนตัวอย่างตัดสินใจที่จะไม่สนใจความวุ่นวายที่กำลัง จะตามมา
          หากแต่เอ็ดเวิอร์ดที่น่าสงสาร
          "ปล่อยสิครับคุณหนู!!" ยื้อยุดกันสุดฤทธิ์
          "ไม่อ่ะ ทำไมใจร้ายกันจังเลยล่ะ" 
          "ปล่อยเถอะครับ มันคงอยากไปวิ่งเล่นนอกบ้าน ชายป่า .. ที่กว้างๆ มากกว่า" ปะเหลาะ
          "ไม่มัง .. ข้างนอกกลางคืนมันหนาวจะตาย มีแต่ คนใจร้ายใจดำเท่านั้นละที่ไม่ยอมสงสารมัน" .. บร้าาา .. นี่ฤดูร้อนนะครับ!! เอ็ดเวิอร์ดส่ายหัวในใจ หันไปมอง ทางห้องทำงาน..ที่ปิดสนิทเงียบไป.. แน่ใจว่าคนด่า ตั้งใจจะหมายถึงใครมากกว่า
          "ด่าใครล่ะ!! ผมปล่าวนะ แค่รับคำสั่งมา ..อ้าว.. เฮ้ย!! คุณหนูก็ปล่อยมันเสียทีสิครับ รัดคอจนหมาตา จะปลิ้นแล้วล่ะน่ะ!!" .. เฒ่าเจ้าเล่ห์ยอมฉวยจังหวะนี้ละ
          "อุ้ย! หรอ! หรอ? ไหนอะ? ..อ๊ะ!!..อ้าย! เอ็ดเวิอร์ด ทำไมขี้โกหกจังล่ะ!! เอาหมาเค้าคืนมาเดี๋ยวนี้นะ ..โถ.. ซิลเวอรรรรร์" เขย่งตัวแย่งหมาแต่ว่าหล่อนก็เตี้ยเกิ๊น!!
          "คนใจร้าย!!" หันไปทำพิธีตะโกนใส่ประตูไม้แกะ สลักนั่นหนึ่งทีก่อนที่จะวิ่งตามพ่อบ้าน ที่เดินลิ่วๆ หิ้วคอ ชิวาว่าป่าตัวนั้นนำห่างออกไปไกลหลายก้าว
          เสียงตึกตัก ตึงๆ ของฝีเท้าที่วิ่งห่างออกไป ทำให้ ร่างที่นั่งเท้าคางจนใบหน้าของผู้บริหารผู้หล่อเหลาสาวกรี๊ดทั่วทั้งเมือง มาบัดนี้ดูยู่ยี่ยุ่งเหยิงยับเยินจนเจ้าของ ต้องสะบัดศีรษะไล่ความงุนงงของอารมณ์ ที่ตนเองก็ เรียกได้ไม่ถูกเลยสักอารมณ์หนึ่ง ก็ตั้งแต่นับจากวินาที ที่เขาดันตัดสินใจรับหล่อนเอามาไว้ในอุปการะนี่ล่ะ!!
          นี่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ..
          เขาคงจะอุ้มหล่อนทุ่มทิ้งไว้ข้างทางที่น่าจะดีกว่า อุ้มหล่อนมาวางใส่ในรถเขาแน่นอนเชียวละ 
          นาฬิกาแขวนของเก่าโบราณหากทว่ายังคงรับใช้ บอกกาลเวลาอย่างเที่ยงตรง บ่งบอกว่าอีกสิบสองนาที  จะเที่ยงคืน 
          ไฟฟ้าทุกดวงในห้องทำงานกว้างขวางดับพรึ่บ!!
          หากแสงไฟจากจอคอมพิวเตอร์ก็ยังคงทำงานนิ่ง  ราวปกติ .. เสียงหน้าต่างกระจกกว้างทรงโค้งคลาสิคที่ กรุไว้ตามความยาวของระเบียงโดนลมพัดตึงๆ เสียจน กระจกสั่น ก่อนจะมีบานหนึ่งที่เปิดราวกับถูกผลักผลั๊วะ ลมจากภายนอกพัดกรู จนแม้แต่ผ้าม่านสองชั้นอันหนา หนักลวดลายวิคทอเรียยังปลิวไหวราวกับใบไม้ มิใยที่ เจ้าของห้องจะยอมเงยหน้ามาดูความผิดปกติที่เกิดขึ้น รอบ ๆ ตัวแม้เพียงสักเล็กน้อย
          ทันใดนั้น..จากปลายหน้าต่างก็ปรากฏเสียง..ฟิ้ว!!
          และที่ต้นเสียงเกิดประกายจากแสงหนึ่งที่กระทบ สะท้อนจากแสงจันทร์เสี้ยวเหนือกรอบหน้าต่างทรงสูง
          ประกายแสงพุ่งปลิว .. วิ่งเข้าสู่ร่างสูงสง่าที่ยังคง นั่งก้มหน้าก้มตาทำงานของตน .. มิสนใจ .. จนมันพุ่ง ผ่านเลยไปตกกระทบผนังหิน .. แล้วเจ้าวัตถุปริศนาก็ สลายหายไปในวิบนาทีเดียวกัน
          หากแต่คมของเจ้าวัตถุนั่นก็ยังทิ้งรอยเฉียว เฉียด เข้าข้างแนวกรามแข็งแกร่งของดาม่อนไปจนส่งผลให้ ปากบาดแผลมีน้ำสีเข้มข้นเหนียวไหลซิบ
          "หากคิดตั้งใจว่าจะฆ่าฉัน นายควรเล็งให้ต่ำกว่า นี้นะ..ไรอัน" วาจาฟังเยาะเย้ยแต่เฉยชา..ทั้งที่ยังจะไม่ เงยหน้า
          "ไม่เอาน่า ดาม่อน..นายก็รู้ว่าถ้าฉันคิดจะฆ่าแกง กันจริงๆ มันก็ต้องใช้กระสุนเงินสิ"
          คนตอบ .. ยืนสูงฉลูดพิงกรอบหน้าต่างไขว้ขาใน ท่วงท่าที่ยกปลายนิ้วมือตนเองมาพิจารณาเล่น 
          (สงสัยว่าน่าจะเขินที่ปาเฉียดเป้าไปซะไกล?)
          เจ้าของใบหน้าที่ปรากฏบาดแผลเมื่อครู่ จู่ๆ เลือด สดๆ ที่ไหลซิบๆ ก็สลาย บาดแผลก็หายไปทันตา เหลือ ไว้เพียงแค่ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเฉกเช่นเคย
          "นายมีธุระอะไร?" คำถามยังคงเย็นชา ปรายตา ไปมองที่ประตู เห็นเงาร่างขององค์รักษ์เดินกุมหลังคอ เข้ามา ตามหลังด้วยเอ็ดเวิอร์ดที่คงได้กลิ่นแขกผู้ที่เขา ไม่เคยคิดจะเชื้อเชิญ เพราะหมอนี่ก็มักจะพกพา..หน้า ด้าน..เดินเข้าเดินออกมาเสนออยู่เสมอนั่นแหระ
          "มาแก้ข่าว ที่นายปากพล่อยบอกแม่สาวน้อยเมื่อ บ่ายนี้ไปไงว่าฉันเป็นแค่โอเมก้า หมาหัวเน่า..เข้ากะฝูง ไม่ได้" คนพูดกัดเขี้ยวตัวเองกรอดๆ

คลิกไปอ่านนิยายทุกตอนได้ตรงนี้


แตะรับ Link เพื่อโหลดเล่มเต็มได้ที่รูปภาพของแต่ละเรื่องนะคะ สู้ๆ

🏰 แม่มดจอมรั่วมั่วยุคมาสะดุดรัก : บทที่ 6 (1)

ขอนำมาลงเป็นตัวอย่าง 50% นะคะ 
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ

บทที่ 6 (1)


          ตกบ่ายในหลายวันถัดมา หลังเลิกงานจากบริษัท สาขาที่รองแค่จากสาขาใหญ่ในชิคาโก ก็บินตรงกลับ มายังปราสาทที่ทายาทสายตรงยังต้องคอยดูแลสมบัติ ที่ตกทอดกันมาและเขาแวะมาดูแลทุกปีหากมีเวลาว่าง
          ยื่นสูท
          "คุณหนูออกไปเดินเล่นชายป่า ..ยังไม่กลับขอรับ นายท่าน" รีบรายงานเพราะรู้ดีว่าจะมีคำถามอะไรเป็น คำแรกด้วยน้ำเสียงภูมิใจที่รู้ใจเจ้านายได้ดี
          ดาม่อนขมวดคิ้ว
          "ไปเดินเล่นที่ในป่าอีกแล้วหรือ?"
          "ขอรับ แม่ครัวมาเรียบ่นเหงานิดหน่อยแต่ดูว่าจะ โล่งใจมากกว่าที่อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ของนางจะปลอด ภัยไปสักวันละชั่วโมงสองชั่วโมง"
          "เขาไปเดินเล่นนานขนาดนั้นทุกวันเลยหรือ?"
          ปลดเนคไทน์ยื่นส่งให้แม้ใบหน้ายังนิ่ง แต่หัวหน้า คนรับใช้แน่ใจว่าเจ้านายน่าจะรู้สึกไม่สบายใจ
          "นายท่านสบายใจ ไม่มีอะไรที่ต้องน่าเป็นห่วง"
          น้ำเสียงของชายชราเปลี่ยนไปแปลกๆ เหมือนจะ กลายไปเป็นได้อีกคนละคน
          "ดูแลให้ดี" 
          คำสั่งเป็นเสียงขรึม ดุ เย็นชายิ่งกว่า
          "หลายวันมานี่ ฉันได้กลิ่นของเจ้าหมอนั่น"
          "วางใจได้ขอรับ .. นายท่าน" 
          ก้มศีรษะรับรองเคร่งขรึมดูจริงจังและดุดัน 
          แน่นอนสิ ศัตรูของเจ้านายก็ย่อมจะหมายถึงศัตรู ข้าทาสผู้จงรักภักดีอย่างเขาเช่นกัน!! (ถ้านั่นจะใช่นะ)
          และวินาทีถัดมาชายต่างวัยทั้งคู่ .. ก็รู้สึกขนลุกซู่ 
          เอ็ดเวิอร์ดหันขวับ รวดเร็วเกินธรรมดาที่ชายชรา ปกติจะเคลื่อนไหวได้ในท่าทีขยับตัว .. เตรียมพร้อม
          ตึงๆๆๆๆ ... ตึกๆๆๆ ... ปัง!!
          เสียงสุดท้าย .. เป็นเสียงของใครบางคนวิ่งสะดุด ชนอะไรบางอย่างที่เขาเดาเอาล่ะว่า..น่าจะเป็นเก้าอี้?
          "อั๊ย! เจ็บอ่ะ ขอโทษนะจ๊ะคุณเก้าอี้ พอดีฉันกำลัง รีบน่ะค่ะ" ต้นสาเหตุเดินกระเผลกเข้ามาน้ำตาปรอย
          อืม!! ใช่เก้าอี้จริงๆ .. ดาม่อนเลิกคิ้ว พยักหน้าให้ รางวัลตัวเองที่เดาได้ถูกต้อง
          "อุ้ย!! ดาม่อนคะ .. ดูสิว่าฉันเก็บตัวอะไรมาได้"
          เจ้าของชื่อปรายตา..มองเจ้าของดวงตาใสแป๋ว หู ตั้ง จมูกเปียกแหลมเปี๊ยวและพู่หางสีเงินยวงที่ส่ายไหว ไปมากระดิ๊กๆ ที่อยู่ในอ้อมกอดของหล่อนด้วยท่าทีที่ เย็นชามากกว่าที่จะเคยๆ เป็น
          "นั่นมันไม่ใช่ชิวาว่า ตัวที่คุณเคยบอกว่าอยากจะ เลี้ยงสักกะหน่อยไม่ใช่หรือ"
          "จำได้ว่า ยังไม่เคยพูดถึงชิวาวาอะไรนี่เลยนี่นา? หรือ .. เขาจะหมายถึงไอ้ตัวบ่าวๆ เผ็ดๆ หรือเปล่าอ่ะ?"
          พึมพำ งึมงำ..งงๆ กับตนเอง หากแต่กลับเงยหน้า มาเจรจากับท่านผู้มีอุปการคุณที่ยืนหล่อเหลา สง่างาม ราวขุนนางโบราณที่อยู่ตรงหน้าตาปรอย
          "ฉันรู้ค่ะว่ามันเป็นลูกหมาป่า แต่ดาม่อนคะ ดูสิ"
          อุ้มมันชูหรา ราวกับเด็กอวดตุ๊กตาหมีสีน้ำตาล
          "มันมีขนสีเงินด้วยค่ะ ถึงแม้จะยังจำอะไรไม่ได้ แต่ฉันก็รู้ดีนะว่าหมาป่าสีเงินที่เป็นประกายสุกปลั่งแบบ นี้เราจะหาดูกันไม่ได้ง่ายนักหรอกค่ะ แล้วดูสิคะ นี่คุณ มองไม่ออกหรอกหรือว่ามันเชื่องขนาดไหน" ตื่นเต้นๆๆ
          "งั้นคุณก็น่าจะรู้ดีน่ะสิ ว่าหมาป่าตัวนี้ไม่น่าจะใช่ หมาป่าธรรดา" มองตรงมาเครียดๆ
          ส่วนเจ้าหมาสิ่งมหัศจรรย์ของแม่สาวน้อยนั่น มัน ก็ทำหูลู่ .. ส่งเสียงขู่ๆ เขาอยู่ในลำคอ
          โอเรออนเน่สั่นศีรษะ..ไม่เข้าใจ แต่แน่ใจว่าครั้งนี้ เขาตั้งใจจะกระแหนะกระแหนหล่อนอยู่แน่ๆ
          พอรู้ว่า จะสู้ความเย็นชาครั้งนี้ของเขาไม่ได้ก็ทำ ตาวาวๆ น้ำตาคลอขอความเห็นใจ
          "ไม่ธรรมดา .. มันเป็นตัวจ่าฝูงหรือ?"
          "อย่ามาทำเป็นตลกกลบเกลื่อนผมน่า .. ฟรังซัวร์ สอนวิชามารแบบนี้ให้คุณมาหรือ?"
          ศีรษะใต้กลุ่มผมยาวตรง..สวย.. ส่ายด๊อกแด๊กอีก ครา กอดลูกหมาในอ้อมแขนตนไว้แน่น จนมันทำท่าว่า ตาเหลือก ตะกายแขนหล่อนคงเพื่อที่จะงับ..หาอากาศ หายใจ
          "ไมเคิลต่างหากล่ะคะ"
          "ถึงว่า .. มุกมันก็เลยไม่ค่อยจะตลก"
          ดาม่อนประชดกลับมา..มองออนเน่ที่ยืนตาปริบๆ 
          เจ้าหมอนั่นมันแปรพรรคตั้งแต่เมื่อไร? ปกติทั้งคู่ ดูไม่ค่อยจะถูกกัน .. มันไม่ใช่หรอกหรือ?
          แฮรรร่!!! กรรรรรร....
          เจ้าตัวที่รอดชีวิตจากอ้อมแขนหล่อนมาได้เริ่มส่ง เสียงขู่เขาเหมือนจะร่วมด้วยช่วยกันเถียง
          "ไม่เอาสิซิลเวอร์ ทำตัวดีๆ สุภาพ น่ารักๆ หน่อยสิ เจ้าของบ้านเขาจะได้สงสาร เห็นใจ จะได้ไม่ใจดำไล่ เราทั้งคู่ออกจากบ้านเขาไง"
          นั่นล่ะคือสิ่งที่เขาอยากจะทำตอนนี้นั่นแหละ
          "เอามันไปขว้างทิ้งข้างนอกไปน่า .. ออนเน่" 
          กัดฟันออกคำสั่ง
          "ตัวนี้มันเป็นหมาป่านะคะ..ไม่ใช่ผ้าขี้ริ้ว คุณอย่า มาออกคำสั่งซี้ซั๊วซีคะ .. ดาม่อน!!" เงยหน้ามาดุเขาอีก

คลิกไปอ่านนิยายทุกตอนได้ตรงนี้


แตะรับ Link เพื่อโหลดเล่มเต็มได้ที่รูปภาพของแต่ละเรื่องนะคะ สู้ๆ

🏰 แม่มดจอมรั่วมั่วยุคมาสะดุดรัก : บทที่ 5 (2)

ขอนำมาลงเป็นตัวอย่าง 50% นะคะ
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ

บทที่ 5 (2)


          "เจ้ากาแฟนี่มันช่างขมจะตายไปค่ะ ฉันไม่เข้าใจ เลยว่าคุณฝืนใจดื่มมันเข้าไปได้อย่างไรกันทุกเช้าๆ"
          อ้าว? ตกลงแล้วแม่สาวน้อยคนนี้ยังคิดไม่ได้เลย ใช่ไหมว่ามันไม่ใช่ที่รสขมของกาแฟ แต่มันเป็นเพราะ หล่อนทำอาหารฝีมือแย่มากต่างหาก .. ไม่ใช่หรือ? 
          ไมเคิลเงยหน้ามาคิดในใจ แถมมองไปยังใบหน้า นิ่งๆ ของเจ้านายเป็นเชิงปรึกษาว่า .. 
          เอาไงดีครับเจ้านาย จะให้ผมฝังหล่อนทำปุ๋ยเลย ดีไหม? ..ต่อไปเจ้านายจะได้ไม่ต้องปวดหัวไง.. อะไรงี้
          ดาม่อนมองตอบไปว่า
          ใจเย็นๆ น่าสหาย..ประเดี๋ยวต้นไม้ก็พากันล้มตาย หมดทั้งป่าพอดีน่ะสิ
          "คุณพอ ... จะจดจำอะไรเกี่ยวกับตัวเองขึ้นมาได้ บ้างหรือยัง?" จู่ๆ คนหน้าขรึมก็ตั้งคำถามขึ้นมา
          "ค่ะ" นั่งหลังตรง วางมือสงบเสงี่ยมแต่ก้มหน้า
          "คุณคงเบื่อที่จะดูแล .. ผู้หญิงที่คอยแต่จะสร้าง ความเสียหายให้แก่คุณบ่อยๆ แล้วใช่ไหมคะ" 
          ดาม่อนแอบกลอกตา 
          เอาแล้วไง .. โลกช่างไม่ยุติธรรม!! 
          ทำไมผู้หญิงส่วนใหญ่ ถึงต้องมีวิชาดราม่าติดตัว มาทำให้ผู้ชายต้องปวดหัวอย่างนี้ซะแทบทุกคนเลยล่ะ แต่บอกตรงๆ แม้จะพบเจอเหตุการณ์แบบนี้มามากมาย .. แต่ทำไมครั้งนี้เขาจึงได้รู้สึกว่ามันรับมือได้ยากจัง
          "ผมยังไม่ได้พูดอะไรในทำนองนั้น"
          "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ..แล้วก็จะพยายามจดจำ อะไรๆ ขึ้นมาให้ได้เร็วที่สุดเลยค่ะ ฉันสัญญา ดาม่อน"
          "คุณไม่เห็นจำเป็นที่ต้องสัญญาอะไรเลยนี่นา"
          เจ้าของใบหน้าเฉยชาทำตาปริบๆ
          สมองของนักธุรกิจจอมฉมัง กำลังคิดหาวิธีรับมือ กับแม่สาวอินดี้คนนี้สุดฤทธิ์ หล่อนยิ่งท่าทางจะเป็นสิ่ง มีชีวิตที่เข้าใจอะไรยากซะด้วยสิ
          "ฉันจะออกไปเดินเล่นในป่า" 
          "ทำไมต้องในป่า?" ดวงตาสีม่วงมีแววงุนงง 
          "เมื่อวานคุณกรุณาพาฉันไปนั่งรถเล่นในเมือง" 
          "ครับ" ตอบรับทั้งยังไม่แน่ใจว่า..นั่นเป็นประโยค ตอบคำถามของเขา หรือบอกเล่า หรืออะไรกันแน่
          "ฉันรู้ดีค่ะว่าคุณมีเจตนา จะพาฉันไปดูยังสถานที่ ต่างๆ เพื่อหวังจะให้ฉันจดจำได้ว่าแถวนี้เป็นที่ๆ ฉันคุ้น เคยหรืออาศัยอยู่มาก่อนหรือไม่ .. ใช่ไหมคะ?"
          "ทำไมคุณคิดว่าผมจะทำอย่างนั้นในเมื่อผมรู้ดีว่า คุณพูดฝรั่งเศสได้ไม่คล่องไปกว่าภาษาอังกฤษ"
          "งั้นหรือคะ" พยักหน้าหงึกหงักกับตัวเอง
          "ก็ไม่เชิง" คู่สนทนาก็มีแววลังเล
          "ผมแน่ใจว่าคุณสื่อสารภาษาอังกฤษได้ แต่มันก็ เป็นสำนวนที่แปลก" เขาตั้งข้อสังเกต 
          "งั้นหรือคะ" ตอบประโยคเดิมมา .. ตาใสแป๋ว
          ชายหนุ่มรู้สึกว่าตนเองจะหายใจลำบาก ก็เลยหัน ไปมองไมเคิล .. เห็นชายร่างยักษ์กำลังหยิบแผ่นแป้ง มาใช้ลิ้นแตะๆ .. เตรียมฆ่าตัวตาย
          "ฉัน .." มีความลังเลชัดมากอยู่ในน้ำเสียง
          "ฉันรู้สึกไม่คุ้นเคยกับคนมากมายข้างนอกนั่น" 
          สารภาพ 
          "ฉันกลับรู้สึกชินกับสถานที่เก่าๆ ..เหมือนแบบใน ปราสาทนี่ .. แล้วก็ที่ๆ เป็นต้นไม้เยอะๆ มากกว่าเจ้ารถ ขวั่กไขว่เสียงดังข้างนอกนั่นน่ะค่ะ"
          "คุณเคยมาที่นี่หรือ?" เขาถาม ประหลาดใจ
          "ไม่ค่ะ .. คือฉันหมายถึงไม่รู้สิ"
          "แล้วกับในปราสาทเก่าที่สก๊อตล่ะ?"
          หล่อนส่ายหัว
          "ไม่ค่ะ .. ฉันไม่รู้สึกคุ้นกับที่นั่น"
          หน้าตาดาม่อนนิ่ง และครุ่นคิดเป็นอันมาก แต่ถึง แม้ว่าสมองเขาจะวิ่งจี๋มากๆ แต่โอเรออนเน่ก็ไม่มีทางรู้ หรอกว่าเขาคิดอะไร
          "คุณมีความคิดเห็นว่าอะไรไหมคะ?" อดไม่ได้
          "ไม่หรอก ผมยังคิดอะไรไม่ออก"
          หญิงสาวใจฝ่อ ห่อเหี่ยว
          "คุณเคยรู้สึกคิดถึงบ้าน หรือ .. ใครไหม?"
          เขาต้องการค้นหาความรู้สึกลึกๆ ของเด็กสาว มี ความอยากรู้อยากได้ยินนิดหน่อย ..ว่าหล่อนจะมีความ รู้สึกผูกพันอยู่กับใคร หรือกับอะไรบ้างไหม
          "หมายถึง พ่อแม่ หรือญาติพี่น้องของฉันหรือคะ"
          พยักหน้าให้นิดๆ
          "ไม่รู้สิคะ อาจจะมี .. แต่ฉันอาจไม่รู้จักมัน" 
          หน้าเศร้าๆ
          "แล้ว .. ถ้าคุณไปจากที่นี่ คุณจะคิดถึงที่นี่ไหม"
          บ้าชะมัดสิ! เขาไม่ควรที่จะต้องตั้งอกตั้งใจรอฟัง คำตอบมากถึงขนาดนี้เลยนะ
          "ไม่รู้ค่ะ" หล่อนส่ายหัว หน้าตายิ่งจะเหมือนเด็ก หลงทางหนักเข้าไปอีก
          "เช้านี้อากาศดี คุณจะออกไปเดินเล่นในสวนนี้ก็ ได้ ..แต่ไม่ควรเดินไปไกล เพราะด้านหลังทางเหนือมัน ยังติดกับป่าโบราณ บรรพบุรุษผมเป็นเจ้าของที่ดินทาง แถบนี้แทบทั้งหมด ก็เลยไม่มีคนกล้ามาบุรุก มันจึงยัง จะมีสัตว์ป่าดุร้ายหลายชนิดอาศัยอยู่" เอ่ยเตือน..ก่อน จะวางช้อน ดื่มน้ำ เช็ดปากแล้วเดินออกไปจากโต๊ะ
          ดาม่อนเขากำลังโกรธใครอยู่หรือเปล่าน่ะ?
          เด็กสาวมองตามหลังร่างสูงสง่าไปอย่าง..งงๆ ปน เศร้าๆ .. เข้าใจเขายากจัง ..

คลิกไปอ่านนิยายทุกตอนได้ตรงนี้


แตะรับ Link เพื่อโหลดเล่มเต็มได้ที่รูปภาพของแต่ละเรื่องนะคะ สู้ๆ

゚☆。♥ นิยายตอนล่าสุด สนุกที่สุดในเมืองมานุสสสสสสสส์ ♥。☆゚

🏰 แม่มดจอมรั่วมั่วยุคมาสะดุดรัก : บทที่ 6 (2) Last Sample

ขอวางเนื้อหาเป็นตอนสุดท้ายแล้วค่ะ  พบกับเรื่องราวเต็มๆ ได้ที่ eBook นะคะแต่งจบแล้วนะ โหลดเลย!! บทที่ 6 (2) ...