ขอนำมาลงเป็นตัวอย่าง 50% นะคะ
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
บทที่ 3 (2)
"ครับอะไร อลัน" หนุ่มสำอางวีน
"ผมขออนุญาตนั่งด้วยได้ไหม?" ถามยิ้มๆ
ฟรังซัวร์เหวี่ยงค้อนก่อนขยับตัว เลขาฯหนุ่มหล่อ มากกกกก .. ฉวยโอกาสลงนั่งเบียด
"วันนี้นายยังไม่ได้จูบทักทายฉันเลย อลัน" ทวง
ดาม่อนกลอกตาทำท่าระอาให้กับสองสหายผู้ที่มี รสนิยมเดียวกัน
"นี่ห้องทำงานของฉัน ถ้าไม่ไหวก็ลงไปข้างล่าง กันโน้นเถอะ ห้องพักพวกนายก็มีอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรือ?"
เสียงทุ้มแนะนำหน้าขรึม
"ไม่สิ วันนี้ฉันจะมาเซ้าซี้นายเรื่องเด็กนั่นถ้านาย จะไม่แกล้งมาทำเป็นไม่สนใจ" ถูกดักคอ
"อลันเขาตอบปัญหาเหล่านี้ให้นายได้ด้วยนี่ ก็ไม่ เห็นจำเป็นว่าจะต้องมาถามอะไรฉันเลย"
"ผมบอกเขาแล้ว ว่าที่เจ้านายต้องรับดูแลเด็กนั่น เพราะเขาจำข้อมูลอะไรตัวเองไม่ได้เลยสักอย่าง ที่เรา ไม่ได้ออกประกาศตามหาญาติ เพราะผมให้คนไปเช็ค ดูแล้วรวมถึงจากทางโซเชียลต่างๆ .. ก็ยังไม่เห็นมีใคร มาแจ้งค้นคนหาย แต่ถ้าหากเราประกาศออกไป ก็เกรง ว่าอาจจะมีพวกค้ามนุษย์จะมาสวมรอยมารับไปซะสิ"
"นายก็คอยเช็คประวัติคนที่มารับก่อนก็ได้นินา"
"ผมเองก็มีงานล้นมืออยู่มากเลยนะครับ ยิ่งโดย เฉพาะแค่จะมาตามตอบปัญหาจากคุณได้หมด ข้อมูล ในสมองของผมก็ดูว่าจะโลว์เมมโมรี่หมดละ" โอด
"ยังไม่มีความคืบหน้าอะไรเพิ่มเลยหรือ?"
ดาม่อนยกกำปั้นมาใช้ท้าวคางฟังรายงาน ด้วย ท่วงท่าสบายๆ
"ไม่ครับ ทุกอย่างนิ่งเงียบมาก" อลันขยับตัว
"ที่สำคัญเราไม่พบร่องรอยอะไรใดๆ ที่จะบ่งบอก ที่มาที่ไปของเด็กนั่นได้เลย ผมส่งคนไปเช็คกับกล้อง วงจรปิดในเมืองต่างๆ ใกล้ๆ เผื่อจะได้เบาะแสอะไรบ้าง ก็ไม่มี"
"เด็กนั่นอาจมากับรถส่วนตัว ไม่ได้จอดแวะพักที่ ไหนเหมือนพวกเราหรือเปล่า?" ชายตัวบางร่างเล็กสุด ในกลุ่มตั้งข้อสังเกต
"จากลักษณะ กิริยามารยาท กับเสื้อผ้าและการ แต่งตัวแม้จะประหลาดไปหน่อย แต่แฟชั่นสมัยนี้มันมี ให้เลือกแต่งกันหลากหลายเลยใช่ป่ะ?" งงเองอีก
"สรุปโดยรวม ฉันว่าเด็กนั่นต้องเป็นลูกเศรษฐีคน ใดคนหนึ่งในตระกูลเก่ามากแน่ๆ"
"แต่เขาก็ไม่ควรไม่รู้จักรถลีมูซีนกับวิกิพีเดียด้วย ผมสังเกตเห็นว่าเด็กนั่นดูแตกตื่น.. เหมือนว่าจะไม่ค่อย เข้าใจในสิ่งที่พวกเราคุยกัน"
"เขาอาจไม่เก่งภาษาอังกฤษ อาจจะเป็นเด็กสาว เชื้อสายฝรั่งเศสที่อาศัยตามชนบทหรือเปล่า ที่พ่อแม่ ของเขาอาจหัวเก่าโบราณราณมาก ไม่ยอมให้ลูกเล่น อินเตอร์เน็ต พวกเราได้ยินเขาพูดถึงลีมูแซ็งกันนี่นา .. แล้วก็นั่นมันแคว้นโบราณไม่ใช่หรือ?"
"คุณเองก็มีเชื้อสายมาจากฝรั่งเศสนี่นา ก็น่าจะ รู้ดีกว่าผมสิ" อลันตาปริบๆ "ที่น่าสังเกตอีกอย่างว่าถ้า เขาเป็นฝรั่งเศสทำไมจึงหลงทางมานี่? แถมไม่รู้ว่าทาง ที่เขาจะไป มันก็เป็นทิศทางตรงกันข้ามกันลิบลับเลย นะครับ"
"ก็เพิ่งบอกอยู่นี่ไง ว่าพ่อแม่เขาอาจไม่ยอมให้ลูก แตะอินเตอร์เน็ต หล่อนเลยไม่รู้ถึงความเป็นไปของ โลกภายนอกที่มันหมุนไวประหนึ่งจะวาร์ปข้ามเวลากัน ซะขนาดนี้"
"แต่ทีวีก็น่าจะดูได้นะ" เถียงกันกับแฟนหนุ่มอีก
"อลัน! ไหน? .. เราตกลงกันแล้วไงว่าอยู่นอกบ้าน ฉันต้องเป็นผู้นำ .. และถูกต้องที่สุดเสมออ่ะ!!"
"อ้าว!!" อเมริกันหนุ่มก็เมิ๊ดดดดดคำสิเว้า
"พวกนายสองคนไปจีบกันข้างนอกไป"
เจ้าของห้องสะบัดปลายนิ้วมือไล่ด้วยท่วงท่าของ ขุนนางโบราณไม่มีผิด
"ตกลงนายจะรับดูแลเด็กคนนั้นไว้หรือ?"
"นายจะรับเลี้ยงเขาไว้เองก็ได้นะ"
เจ้าของร่างสูง ตาสีม่วงทำท่าเอือมระอานายจอม เซ้าซี้และทุกคนในที่นี้รู้ดีว่ามันไม่จริงจังอะไรนักหรอก
"ไม่ละ!! นายก็รู้ดีว่าฉันเลี้ยงผู้หญิงได้ไม่เก่ง"
"งั้นอลันล่ะ นายพอจะรับไปได้ไหม?" เพยิกหน้า
"น่าสนใจดีนะครับ"
"ไม่กลัวโดนต่อยหน้าตาแหกก็ลองดูได้นะ"
คนขู่ใช้เสียงสองต่ำๆ อลันเลยจำใจยกมือเสมอ ไหล่ทำท่าว่ายอมพ่ายแพ้
"แล้วตกลง ..นายจะต้องล้มเลิกแผนการเดินทาง ไปฝรั่งเศสด้วยไหมล่ะดาม่อน?"
"คงไม่จำเป็น"
ตวัดขาไขว่ห้าง มือนวดขมับ ยอมแพ้นายจอมตื้อ
"จะเอาหล่อนไปด้วยไหม?"
"ถ้านายเดาว่าเขาน่าจะมาจากที่นั่น .. ก็คิดว่าน่า จะทดลองพาเขาไปด้วย"
"เขาพูดภาษาอังกฤษกับเรา พอฟื้นมาก็ยังจะพูด ภาษานี้กับเรานะครับ แลัวผมไม่เห็นว่าเด็กนั่นจะมีหาง เสียงไปทางฝรั่งเศสสักนิดเลย" อลันตั้งข้อสังเกตอีก
"อันนี้ก็จริงด้วยแหะ ใช่ป่ะ? .. ดาม่อน" หาพวก
หากแต่เจ้าของชื่อแค่นิ่งฟังเฉยๆ คนถามก็คร้าน ที่จะรีดคำตอบอยู่แล้วล่ะ
แตะรับ Link เพื่อโหลดเล่มเต็มได้ที่รูปภาพของแต่ละเรื่องนะคะ สู้ๆ
