ขอนำมาลงเป็นตัวอย่าง 50% นะคะ
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
บทที่ 4 (2)
บ้าจริง!! ทำไมวันนี้เขาถึงได้กลับมาเร็วจังล่ะ?
ละ..แล้วเขาเห็นไหมว่าหล่อนกำลังทำอะไรลงไป กับเจ้าแป้งแผ่นแบนๆ ที่แม่ครัวนี่สอนให้เรียกมันว่าเค้ก กะทะน่ะ
"ทำอะไร?" เสียงขรึม ทุ้ม ดุ
"พ่ะ .. พ่ะ .. แพนเค้กเจ้าค่ะ" แม่ครัวเป็นผู้ตอบ
และแล้วก็ ... แผละ!!
มีวัตถุเขละๆ ชนิดหนึ่งหล่นลงมาจากเพดาน
ดาม่อนโหย่งตัวไปชะโงกเหล่ตามอง ไม่ต้องเดา ก็เข้าใจแล้วว่าสาวน้อยนั่นที่เมื่อกี้คงจะสงสัยว่าสะสาร ที่มันเคยอยู่ในกะทะของหล่อนนั้นจู่ๆ มันหายไปไหน
"ใช่ ..หน้าตามันเหมือนแพนเค้ก.. ผมเห็นแล้วล่ะ"
หน้านิ่ง เนี้ยบ และหล่อมากกกกกก
โอเรออนเน่คิดถึงเขาอย่างแตกตื่น หัวใจดวงน้อย ทำไมมันต้องเต้นถี่ๆ ตุบตับๆ ทุกทีที่เห็นหน้าเขาเลยก็ ไม่รู้ แล้วยิ่งมาเจอกรณีน่าขายหน้าเช่นนี้ ออนเน่นี้นึก อยากจะให้ตัวเองเป็นแม่มดซะจริงๆ จะได้รีบเสกคาถา หายตัวหนีไปร้องไห้ซะให้ไกลๆ เลย
"มันไหม้หรอ?" เลิกคิ้วถามอีก
แน่ล่ะที่สีมันดำๆ แปลกๆ ..
ก็ตอนมันผสมอยู่ในแป้ง สีมันไม่ได้เข้มจัดแบบนี้ นี่นา .. เจ้าของดวงตาคู่สีเขียวแอบเถียงอยู่ในใจ อีกทั้ง มันเริ่มจะวาวๆ ด้วยเกร็ดน้ำตา
ทำไมเขาถึงใจร้าย .. มีคำถามมากมายเยอะจัง?
ดาม่อนมองหน้า .. ผู้หญิงนี่มันอะไรกันนี่?
แค่อยากแหย่หล่อนเล่นแค่นี้ทำไมต้องโกรธ?
"แพนเค้กรสกาแฟเจ้าค่ะ คุณหนูเธอสงสัยว่า ถ้า ต้องดื่มกาแฟกับขนมนี้ในตอนเช้า ทำไมเราถึงไม่เอา มาใส่รวมกันในคราวเดียวเลยซะล่ะ ดิฉันเห็นว่ามันก็ น่าจะทำได้ ... ก็เลย ... จะทดลองทำกันดูเจ้าค่ะ"
ๆกลัวอยู่ว่าเจ้านายจะบ่น เรื่องที่มันจะเสียของไป โดยเปล่าประโยชน์และจะโกรธจนคิดตัดเงินเดือน
"ก็น่าลองนะ"
ดาม่อนทำท่าว่าเห็นด้วย เจ้าของห้องครัวโล่งใจ
"แต่ชิ้นนั้นน่ะ ..."
พยักหน้าไปทางศพของเจ้าแพนเค้กที่มันหล่นลง มานอนตายอยู่บนพื้น .. ต่อหน้าต่อตาเขาพอดี
"ผมไม่เอาแล้วนะ"
จะ ... จะ ... จะ .. ใจร้ายยยยย!!
โอเรออนเน่มองสบตาสีม่วง อันมีเสน่ห์ลึกลับของ เขาในจังหวะที่ชายหนุ่มกำลังจะหันหลังผละไป ..
ก็ยืนจ้องตาเขา .. จนตาแทบไม่กระพริบอยู่ตรงนี้ ทำไมถึงจะไม่เห็นล่ะ! .. ที่แม้ว่าใบหน้าอันหล่อเหลายัน เงาข้างหลังจะคงเรียบเฉย แต่รู้เลยว่า..เขาแอบขำขัน ให้กับความคิดอันสร้างสรรค์ของหล่อนอยู่นี่นา
..คนใจร้าย!!..
ไม่รู้หรือไงว่าหล่อนนี้ตั้งใจจะเซอร์ไพรซ์เขาด้วย ขนมที่รสชาติเดียวกับกาแฟขมๆ ที่เขาชอบดื่มนักหนา นั่นน่ะ
ปาดน้ำตา ...
อุ้ย!! .. มือเปื้อนแป้ง .. แป้งเข้าตา ..
และแล้วก็เช้าต่อมาบนโต๊ะอาหารท่ามกลางกลิ่น กาแฟหอมตลบอบอวล .. โชยฉุย
โอเรออนเน่นั่งแย้มยิ้มจนตาสีเขียวพราวพรายรับ กับแสงแดดอบอุ่นยามเช้า .. เฝ้ารอคนๆ นั้นอย่างใจจด ใจจ่อ
อลันเดินนำหน้ามา
เอ็ดเวิอร์ดผู้ยืนเชิดหน้าอกผายรอจะขยับเก้าอี้ให้ แก่ผู้เป็นเจ้านาย (ในใจชักเริ่มคิดได้ว่า.. หรือนี่อาจจะ เป็นการได้รับใช้เขาครั้งสุดท้ายในชีวิตใช่หรือไม่?)
ฟรังซัวร์ยิ้มทักทาย ก่อนเดินมาจุ๊บแก้มหญิงสาว ที่เขานึกช้อบชอบอัธยาศัยคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น
เอิ่มมมมม ไม่นับตอนที่เขาตะโกนเรียกออนเน่ว่า นังแม่มด!! เพราะตกใจที่จู่ๆ ก็เห็นผู้หญิงนุ่งกระโปร่ง รุ่มร่าม หล่นลงมาใส่ตักเพื่อนรักของเขาอย่างน่าพิศวง น่ะนะ
"เมื่ิอคืนหลับสบายดีไหมสาวน้อย?" เขาทัก
"ฝันเห็นยูนิคอร์นค่ะ" ออนเน่เงยหน้ามาตอบ แม้ จะจำอะไรไม่ได้ แต่เหมือนความทรงจำลางๆ บางครั้ง มันก็แว่บๆ มาให้จดจำศัพท์ที่คุ้นเคยบางตัวได้
"ตีความว่า .. น่าจะเจอเจ้าบ่าวในอีกไม่กี่นาทีข้าง หน้านี้ล่ะ" คนเจ้าเล่ห์ขยิบตาทะเล้นๆ มาให้ก่อนหันไป มองข้างหลัง ที่..ดาม่อน..กำลังจะเดินเลยไปทรุดตัวนั่ง ทางหัวโต๊ะ
"อ้าว ..นั่นไง..มาแล้ว"
(ก็กำกวมไง..จะอะไรล่ะ!)
คนที่ยังนั่งงงกับคำว่าเจ้าบ่าวอยู่ เพราะยังไม่เคย มีใครอธิบายศัพท์คำนี้
"หมายถึงดาม่อน หรือหมายถึงตัวอะไรนะที่คุณ เรียกตะกี้ .. บ่าวๆ" สาวน้อยพาซื่อแต่อลันที่ได้ยินบท สนทนาของทั้งคู่เมื่อก่อนหน้าขำก้ากก่อนจะรีบหุบปาก ตัวเองเงียบกริบ ไมเคิลเดินมาตบหลังทักแม้จะไม่ค่อย เข้าใจในอารมณ์ขันๆ ที่ดูผิดกาลเทศะของเพื่อนเท่าไร เพราะเดินเข้ามาหลังสุด..จึงไม่ได้ยินเรื่องราว
ขณะที่ดาม่อนที่ก็ได้ยินไม่ถนัดยังชะงัก เงยหน้า ขึ้นมาสงสัย
"นายสอนคำสัปดนอะไรให้หล่อนเรียกอีกล่ะ?"
นี่ก็อีกคน .. 'สัปดน' คืออะไร?
มันกินได้เหมือน 'สับปะรด' หรือเปล่า?
โอเรออนเน่หันซ้ายหันขวา
แตะรับ Link เพื่อโหลดเล่มเต็มได้ที่รูปภาพของแต่ละเรื่องนะคะ สู้ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น