ขอนำมาลงเป็นตัวอย่าง 50% นะคะ
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
บทที่ 5 (2)
"เจ้ากาแฟนี่มันช่างขมจะตายไปค่ะ ฉันไม่เข้าใจ เลยว่าคุณฝืนใจดื่มมันเข้าไปได้อย่างไรกันทุกเช้าๆ"
อ้าว? ตกลงแล้วแม่สาวน้อยคนนี้ยังคิดไม่ได้เลย ใช่ไหมว่ามันไม่ใช่ที่รสขมของกาแฟ แต่มันเป็นเพราะ หล่อนทำอาหารฝีมือแย่มากต่างหาก .. ไม่ใช่หรือ?
ไมเคิลเงยหน้ามาคิดในใจ แถมมองไปยังใบหน้า นิ่งๆ ของเจ้านายเป็นเชิงปรึกษาว่า ..
เอาไงดีครับเจ้านาย จะให้ผมฝังหล่อนทำปุ๋ยเลย ดีไหม? ..ต่อไปเจ้านายจะได้ไม่ต้องปวดหัวไง.. อะไรงี้
ดาม่อนมองตอบไปว่า
ใจเย็นๆ น่าสหาย..ประเดี๋ยวต้นไม้ก็พากันล้มตาย หมดทั้งป่าพอดีน่ะสิ
"คุณพอ ... จะจดจำอะไรเกี่ยวกับตัวเองขึ้นมาได้ บ้างหรือยัง?" จู่ๆ คนหน้าขรึมก็ตั้งคำถามขึ้นมา
"ค่ะ" นั่งหลังตรง วางมือสงบเสงี่ยมแต่ก้มหน้า
"คุณคงเบื่อที่จะดูแล .. ผู้หญิงที่คอยแต่จะสร้าง ความเสียหายให้แก่คุณบ่อยๆ แล้วใช่ไหมคะ"
ดาม่อนแอบกลอกตา
เอาแล้วไง .. โลกช่างไม่ยุติธรรม!!
ทำไมผู้หญิงส่วนใหญ่ ถึงต้องมีวิชาดราม่าติดตัว มาทำให้ผู้ชายต้องปวดหัวอย่างนี้ซะแทบทุกคนเลยล่ะ แต่บอกตรงๆ แม้จะพบเจอเหตุการณ์แบบนี้มามากมาย .. แต่ทำไมครั้งนี้เขาจึงได้รู้สึกว่ามันรับมือได้ยากจัง
"ผมยังไม่ได้พูดอะไรในทำนองนั้น"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ..แล้วก็จะพยายามจดจำ อะไรๆ ขึ้นมาให้ได้เร็วที่สุดเลยค่ะ ฉันสัญญา ดาม่อน"
"คุณไม่เห็นจำเป็นที่ต้องสัญญาอะไรเลยนี่นา"
เจ้าของใบหน้าเฉยชาทำตาปริบๆ
สมองของนักธุรกิจจอมฉมัง กำลังคิดหาวิธีรับมือ กับแม่สาวอินดี้คนนี้สุดฤทธิ์ หล่อนยิ่งท่าทางจะเป็นสิ่ง มีชีวิตที่เข้าใจอะไรยากซะด้วยสิ
"ฉันจะออกไปเดินเล่นในป่า"
"ทำไมต้องในป่า?" ดวงตาสีม่วงมีแววงุนงง
"เมื่อวานคุณกรุณาพาฉันไปนั่งรถเล่นในเมือง"
"ครับ" ตอบรับทั้งยังไม่แน่ใจว่า..นั่นเป็นประโยค ตอบคำถามของเขา หรือบอกเล่า หรืออะไรกันแน่
"ฉันรู้ดีค่ะว่าคุณมีเจตนา จะพาฉันไปดูยังสถานที่ ต่างๆ เพื่อหวังจะให้ฉันจดจำได้ว่าแถวนี้เป็นที่ๆ ฉันคุ้น เคยหรืออาศัยอยู่มาก่อนหรือไม่ .. ใช่ไหมคะ?"
"ทำไมคุณคิดว่าผมจะทำอย่างนั้นในเมื่อผมรู้ดีว่า คุณพูดฝรั่งเศสได้ไม่คล่องไปกว่าภาษาอังกฤษ"
"งั้นหรือคะ" พยักหน้าหงึกหงักกับตัวเอง
"ก็ไม่เชิง" คู่สนทนาก็มีแววลังเล
"ผมแน่ใจว่าคุณสื่อสารภาษาอังกฤษได้ แต่มันก็ เป็นสำนวนที่แปลก" เขาตั้งข้อสังเกต
"งั้นหรือคะ" ตอบประโยคเดิมมา .. ตาใสแป๋ว
ชายหนุ่มรู้สึกว่าตนเองจะหายใจลำบาก ก็เลยหัน ไปมองไมเคิล .. เห็นชายร่างยักษ์กำลังหยิบแผ่นแป้ง มาใช้ลิ้นแตะๆ .. เตรียมฆ่าตัวตาย
"ฉัน .." มีความลังเลชัดมากอยู่ในน้ำเสียง
"ฉันรู้สึกไม่คุ้นเคยกับคนมากมายข้างนอกนั่น"
สารภาพ
"ฉันกลับรู้สึกชินกับสถานที่เก่าๆ ..เหมือนแบบใน ปราสาทนี่ .. แล้วก็ที่ๆ เป็นต้นไม้เยอะๆ มากกว่าเจ้ารถ ขวั่กไขว่เสียงดังข้างนอกนั่นน่ะค่ะ"
"คุณเคยมาที่นี่หรือ?" เขาถาม ประหลาดใจ
"ไม่ค่ะ .. คือฉันหมายถึงไม่รู้สิ"
"แล้วกับในปราสาทเก่าที่สก๊อตล่ะ?"
หล่อนส่ายหัว
"ไม่ค่ะ .. ฉันไม่รู้สึกคุ้นกับที่นั่น"
หน้าตาดาม่อนนิ่ง และครุ่นคิดเป็นอันมาก แต่ถึง แม้ว่าสมองเขาจะวิ่งจี๋มากๆ แต่โอเรออนเน่ก็ไม่มีทางรู้ หรอกว่าเขาคิดอะไร
"คุณมีความคิดเห็นว่าอะไรไหมคะ?" อดไม่ได้
"ไม่หรอก ผมยังคิดอะไรไม่ออก"
หญิงสาวใจฝ่อ ห่อเหี่ยว
"คุณเคยรู้สึกคิดถึงบ้าน หรือ .. ใครไหม?"
เขาต้องการค้นหาความรู้สึกลึกๆ ของเด็กสาว มี ความอยากรู้อยากได้ยินนิดหน่อย ..ว่าหล่อนจะมีความ รู้สึกผูกพันอยู่กับใคร หรือกับอะไรบ้างไหม
"หมายถึง พ่อแม่ หรือญาติพี่น้องของฉันหรือคะ"
พยักหน้าให้นิดๆ
"ไม่รู้สิคะ อาจจะมี .. แต่ฉันอาจไม่รู้จักมัน"
หน้าเศร้าๆ
"แล้ว .. ถ้าคุณไปจากที่นี่ คุณจะคิดถึงที่นี่ไหม"
บ้าชะมัดสิ! เขาไม่ควรที่จะต้องตั้งอกตั้งใจรอฟัง คำตอบมากถึงขนาดนี้เลยนะ
"ไม่รู้ค่ะ" หล่อนส่ายหัว หน้าตายิ่งจะเหมือนเด็ก หลงทางหนักเข้าไปอีก
"เช้านี้อากาศดี คุณจะออกไปเดินเล่นในสวนนี้ก็ ได้ ..แต่ไม่ควรเดินไปไกล เพราะด้านหลังทางเหนือมัน ยังติดกับป่าโบราณ บรรพบุรุษผมเป็นเจ้าของที่ดินทาง แถบนี้แทบทั้งหมด ก็เลยไม่มีคนกล้ามาบุรุก มันจึงยัง จะมีสัตว์ป่าดุร้ายหลายชนิดอาศัยอยู่" เอ่ยเตือน..ก่อน จะวางช้อน ดื่มน้ำ เช็ดปากแล้วเดินออกไปจากโต๊ะ
ดาม่อนเขากำลังโกรธใครอยู่หรือเปล่าน่ะ?
เด็กสาวมองตามหลังร่างสูงสง่าไปอย่าง..งงๆ ปน เศร้าๆ .. เข้าใจเขายากจัง ..
แตะรับ Link เพื่อโหลดเล่มเต็มได้ที่รูปภาพของแต่ละเรื่องนะคะ สู้ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น