ขอนำมาลงเป็นตัวอย่าง 50% นะคะ
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
บทที่ 5 (1)
"ไม่นะ ป่าวเลย ใช่ป่ะอลัน" หันไปยักคิ้วให้แฟน
อลันทำหน้ากลืนไม่เข้า คายไม่ออก
(ซวยอะไรแต่เช้าเลยวะนี่กรู~)
ดาม่อน มองลูกน้องที่เป็นสหายอีกคนอย่างระอา
นี่ไงล่ะ ผลร้ายของคนที่ตกอยู่ในความรักที่ต้อง ตกเป็นเบี้ยล่างของคนที่ตนรักตลอดเวลาเลยไหมล่ะ!!
"เอามาเลี้ยงได้หรือเปล่าคะ?" ยังสงสัยไม่เลิก
"ไอ้ตัวเมื่อกี้นี้น่ะหรือ .. ได้สิๆ .. น่ารักจะตาย ดุๆ นิดหน่อย แต่อร่อย แซ่บส์..เฟ่อรรรรรร์" ฟรังซัวร์รัวลิ้น
"มันกินได้ด้วยหรอ?"
"อร่อย แซบส์!!"
ยืนยันกระดี้กระด้า ตาสีฟ้าส่อแววสนุกสนานได้ ไม่เลิก
"แล้วอะไรคือ 'แซบ' คะ?" งงหนักไปอีก
"ก็อร่อยนี่ละ และก็เผ็ดๆ ด้วย!!"
คราวนี้โอเรออนเน่ทำท่าแลบลิ้นออกมา .. โบกมือ พัดปากตัวเองประกอบ เพราะเคยเจอฤทธิ์ปาปีก้าที่มา กับพิซซ่าที่อลันเคยซื้อมาฝาก
"มันคือตัวอะไร?" คนหน้าเข้มคมนิ่ง ชักรำคราญ
"เจ้าบ่าว .. ออนเน่เขาอยากจิเลี้ยง .. เจ้าบ่าว"
ดาม่อนถึงกับสำลักกาแฟ .. เอ็ดเวิอร์ดกุลีกุจอส่ง ผ้าเช็ดปากให้เจ้านาย
"ฉันจะเอามาเลี้ยงบ้างได้ไหมคะ ดาม่อน?"
"เหลวไหล!!" ดุหล่อนแต่ตามองเพื่อน..ขุ่นขวาง
"อุ้ย .. ถ้าเจอตัวนี้คุณไม่ต้องเลี้ยงหรอกออนเน่"
แล้วฟรังซัวร์ล่ะ .. กลัวที่ไหน?
"โว้ย!! นี่มันอะไร!!"
อลันคายแผ่นแป้งสีคล้ำราดน้ำผึ้ง ที่พึ่งกัดเข้าไป ทิ้งแล้วรีบล้วงคอจะได้ให้อาเจียน ฟรังซัวร์ที่หันมาเห็น ท่าหนุ่มคนรัก .. หน้าเขียวจะชักดิ้นก็กรีดเสียง
"อ้าย!! ใครวางยาพิษ!! ใครวางยาพิ้ดดดดดดส์... อ่ะ! นายอย่าแตะต้องมันนะดาม่อน .. ด้วยความเคารพ ฉันไหว้ล่ะ ... นายอย่าไปแตะมันเชียวนะ!!"
หนุ่มจอมสำอางแตกตื่นโวยวาย รีบตะกายจะไป ดูใจหนุ่มคนรักที่ยืนจกลิ้นตนเองให้วุ่น แต่หมอนั่นก็ยัง จะไม่วายห่วงเพื่อนรักที่ตนเคารพบูชา
"บ้าชิบหาย ใครวะกล้ามาล้วงคอพญางูจงอาง!!"
เงยหน้ามามอง แต่สิ่งที่เห็นคือ ..
ดาม่อนที่ท่าทางใจเย็นมาก.... กำลังนั่งเคี้ยวแผ่น แป้งตุ้ยๆ โดยมีสาวน้อยโอเรออนเน่นั่งซึ้งใจน้ำตาคลอ และเอ็ดเวิอร์ดที่ปกติจะสุขุมเย็นชา ยืนทำหน้าสยองๆ บวกจะร้องไห้ ..คงจะเสียดายชีวิตแทนเจ้านายสุดที่รัก อยู่กระมังน่ะ?..
ส่วนไมเคิล เอิ่มมมม กำลังทดลองเอาส้อมเขี่ยๆ ดมๆ พิสูจน์หลักฐานอาหารพิษนั่นอยู่อย่างขมักเขม้น
"ดาม่อนนนน นายยังจะกินมันเข้าไปทำม้ายยย!! ไม่เห็นหรือว่ามันกำลังจะฆ่าอลันแฟนฉันอยู่ ฮือๆ อลัน นายอย่าตายนะ ไมค์นายช่วยโทรฯตามรถพยาบาลให้ ฉันทีสิ ฉันตกใจ ฉันกดเบอร์ไม่ถูก!" ..ร้องไห้ฟูมฟาย..
แล้วพอหันมาเหลียวมองแฟนตัวเองอีกที
"อ้าว?"
"ผมก็ยังไม่ตายแหะ?"
ห้องทั้งห้องนิ่ง เงียบกริ๊บ ... ลงไปสามวิ
"เอาสามนาทีชีวิตเมื่อกี้ของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ .. อลัน" ทำเสียงสองได้น่าสยอดสยองมากเลยเชียวล่ะ
และแล้วก็ตามมาด้วยเสียง ..
ตุบ!!! ตับ!! ตุบตับๆ .. โอ้ย!!
ผลั๊ก!! ผลั๊วะ!! .. แคว๊กกกกกก!! ตึง!!
"โอ๊ยๆ!! ที่รักจ๋า.. ผมขอโทษ .. ก็ผมคิดว่ามันเป็น ยาพิษจริงๆ นะ!!" อลันมุดหลบหมัดกับฝ่าเท้าของแฟน ตนที่ใต้โต๊ะ
ดาม่อนยังเคี้ยวแผ่นแป้งราดน้ำผึ้ง คราวนี้ใบหน้า ออกแนวเซ็งๆ ยังไม่คิดจะสนใจสองสหายคู่รักที่กำลัง จะฆ่ากันตายซะบ้างเลยน่ะ
แค่นี้โอเรออนเน่ก็รู้แล้วล่ะว่า
นี่กระมัง...ที่ทำให้ดาม่อนจึงได้ดูเย็นชา ไม่สนใจ โลกอยู่ตลอดเวลา สาเหตุก็เนื่องเพราะ..เขาคงจะต้อง มีชีวิตที่เผชิญอยู่ .. เอิ่มมม .. ท่ามกลางความโกลาหล ตลอดเวลาอย่างนี้นี่เอง .. ใช่ปะ? .. น่าเห็นใจจัง ..
ยังจะไม่คิดถึงแพนเค้ก .. ที่เป็นต้นเหตุแท้จริงนั่น สักนิดหรอกหรือ? เอ็ดเวิอร์ดกระแอมกระไอในขณะที่
โถ ... ดาม่อน ..
คุณนี่ช่างเป็นผู้ชายหน้าตาดี .. ที่น่าสงสาร ..
ตาสีเขียวที่เฝ้ามองเขาอย่างหลงไหลและเห็นอก เห็นใจ ..มือ.. หยิบแผ่นแป้งผลงานตนเองขึ้นมากัดบ้าง .. ก่อนจะปล่อยมันทิ้งลงบนจานจนดัง .. เคล้ง!!
บ้วนทิ้ง .. อุทาน
"วั๊ย!! ยาพิษ!!"
ดาม่อนเหลือบตาขึ้นมามองกิริยา .. ตกใจในฝีมือ การทำอาหารรสชาติแย่ๆ ของตนเองได้อย่างน่าตลก โก๊ะๆ ..เรียกรอยยิ้มขำขันให้กระตุกขึ้นบนมุมปากของ ชายหนุ่มใหญ่ได้โดยที่เจ้าของมันเองก็ยังไม่รู้ตัว
โชคดีที่ยัยตัวป่วนมัวแต่สาละวน เอื้อมมือหาแก้ว น้ำดื่มที่มันวางอยู่ตรงหน้าแล้วอย่างวุ่นวาย
แตะรับ Link เพื่อโหลดเล่มเต็มได้ที่รูปภาพของแต่ละเรื่องนะคะ สู้ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น